Nog meer regenverhalen
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Filip en Marieke
09 November 2007 | Vietnam, Quy Nhơn
Het is beginnen regenen in Quy Nhon. Het echte werk zoals Forrest Gump dat zo treffend wist te omschrijven. Hevige tropische stormen worden slechts af en toe onderbroken door ‘tetregen’, of het soort motregen dat rond tet wel eens valt. Echt droog wordt het echter nooit. Helemaal in het begin zag ik er in een optimistische bui het plezier nog wel van in. Ik had mijn dure westerse, en in deze context compleet nutteloze, regenjas al vervangen door een veel goedkoper en efficiënter Vietnamees model. Met mijn nieuwe regenjas die tot op mijn enkels reikt en waarvan ik de voorste flap over mijn stuur kan draperen blijf ik onder de gegeven omstandigheden acceptabel droog. Al gauw vormen zich op de straten grote plassen. Aangezien de temperaturen nauwelijks gezakt zijn waren de plassen aangenaam lauw. Bijna alsof je in een gigantisch bad aan het fietsen was.
Nu het al meer dan een maand onophoudelijk regent is de pret al lang over. Het tyfoon seizoen is dit jaar extra hevig. Hoewel we gelukkige nog gespaard zijn gebleven van een frontale aanval zijn de uitlopers van de vele tyfoons al voldoende om de provincie volledig onder water te zetten. De dijken rond de rivieren bleken niet bestand tegen zoveel natuurgeweld. Ondanks alle nattigheid gaat het leven gewoon verder. Mensen rollen hun broekspijpen op en proberen met emmertjes het water zoveel mogelijk uit hun huizen te krijgen. Ook nu weer komt de onvoorstelbare creativiteit van een volk dat geleerd heeft om in de meest extreme situaties te overleven tot uiting. In de gigantische watervlaktes die ooit rijstvelden waren worden nu eenden gekweekt. Waar voorheen overal mensen druk in de weer waren met het herstellen van dammetjes, planten of oogsten van rijst, lopen diezelfde mensen nu tot hun middel in het water om te voorkomen dat hun eenden zich mengen met die van de buren. Het is ontroerend en schrijnend tegelijk. De toekomst ziet er ondanks alle inspanning somber uit. Vorige jaar dreigde er nog een hongersnood door het uitblijven van de regen, dit jaar dreigt er alweer één door een teveel aan regen en modderstromen. Je moet het de Vietnamezen toch nageven dat ze niet snel opgeven. Dezelfde volharding waarmee de machtigste legers van de wereld uit het land werden gezet wordt nu aangewend om de natuurrampen te bestrijden. Het lijkt de nationale gevoelens meer dan ooit aan te wakkeren.
Het blijft met verbazen dat de creativiteit waarmee in Vietnam even eenvoudige als geniale oplossingen worden bedacht op kleine en grote problemen zich maar niet lijkt te vertalen in het onderwijs. Om één of andere reden blijft men vasthouden aan de pedagogie van het drillen.
Wat me naadloos brengt tot een kort verslag van mijn professionele bezigheden. Na een korte bezinning in Hanoi blijkt het allemaal nog niet zo slecht te zijn. Vietnam is nu eenmaal niet zo’n eenvoudig land om in te werken. Het vraagt vooral veel tijd. Na 2 maanden zoeken, proberen en af en toe wat verfijnd ellebogenwerk heb ik nu al kunnen verkrijgen dat ik elke zaterdagochtend een workshop geef aan een groep docenten en studenten. Op vrijdagmiddag geef ik voorlopig les aan de laatstejaars. Het is de bedoeling dat we op termijn samen een onderzoek doen, maar dat zien we later nog wel. Kleine stapjes!! De gesprekken met een school in de buurt liggen omwille van een aantal politieke complicaties even stil, maar de contacten met een andere school zien er dan weer veelbelovend uit.
Inderdaad, ik ben ongetwijfeld in een positieve bui. Spreek me over een week en je krijgt waarschijnlijk een heel ander verhaal te horen. Het is verbazend hoe snel de ups en downs elkaar opvolgen. Het is nu een kwestie van te genieten van elke minuut van mijn positieve bui. Het zijn de dagen waarop ik glimlachend langs de zee fiets en me er over verwonder hoeveel geluk ik heb dat ik hier in Vietnam kan werken. In mijn downs stoor ik me dan weer onredelijk veel aan het onophoudelijke lawaai en traagheid van Vietnam. Naar het schijnt stabiliseert je emotionele leven na een paar maanden wel. Tot zover: heel veel ongekend geluk en ongenoegen in Vietnam!
Nu het al meer dan een maand onophoudelijk regent is de pret al lang over. Het tyfoon seizoen is dit jaar extra hevig. Hoewel we gelukkige nog gespaard zijn gebleven van een frontale aanval zijn de uitlopers van de vele tyfoons al voldoende om de provincie volledig onder water te zetten. De dijken rond de rivieren bleken niet bestand tegen zoveel natuurgeweld. Ondanks alle nattigheid gaat het leven gewoon verder. Mensen rollen hun broekspijpen op en proberen met emmertjes het water zoveel mogelijk uit hun huizen te krijgen. Ook nu weer komt de onvoorstelbare creativiteit van een volk dat geleerd heeft om in de meest extreme situaties te overleven tot uiting. In de gigantische watervlaktes die ooit rijstvelden waren worden nu eenden gekweekt. Waar voorheen overal mensen druk in de weer waren met het herstellen van dammetjes, planten of oogsten van rijst, lopen diezelfde mensen nu tot hun middel in het water om te voorkomen dat hun eenden zich mengen met die van de buren. Het is ontroerend en schrijnend tegelijk. De toekomst ziet er ondanks alle inspanning somber uit. Vorige jaar dreigde er nog een hongersnood door het uitblijven van de regen, dit jaar dreigt er alweer één door een teveel aan regen en modderstromen. Je moet het de Vietnamezen toch nageven dat ze niet snel opgeven. Dezelfde volharding waarmee de machtigste legers van de wereld uit het land werden gezet wordt nu aangewend om de natuurrampen te bestrijden. Het lijkt de nationale gevoelens meer dan ooit aan te wakkeren.
Het blijft met verbazen dat de creativiteit waarmee in Vietnam even eenvoudige als geniale oplossingen worden bedacht op kleine en grote problemen zich maar niet lijkt te vertalen in het onderwijs. Om één of andere reden blijft men vasthouden aan de pedagogie van het drillen.
Wat me naadloos brengt tot een kort verslag van mijn professionele bezigheden. Na een korte bezinning in Hanoi blijkt het allemaal nog niet zo slecht te zijn. Vietnam is nu eenmaal niet zo’n eenvoudig land om in te werken. Het vraagt vooral veel tijd. Na 2 maanden zoeken, proberen en af en toe wat verfijnd ellebogenwerk heb ik nu al kunnen verkrijgen dat ik elke zaterdagochtend een workshop geef aan een groep docenten en studenten. Op vrijdagmiddag geef ik voorlopig les aan de laatstejaars. Het is de bedoeling dat we op termijn samen een onderzoek doen, maar dat zien we later nog wel. Kleine stapjes!! De gesprekken met een school in de buurt liggen omwille van een aantal politieke complicaties even stil, maar de contacten met een andere school zien er dan weer veelbelovend uit.
Inderdaad, ik ben ongetwijfeld in een positieve bui. Spreek me over een week en je krijgt waarschijnlijk een heel ander verhaal te horen. Het is verbazend hoe snel de ups en downs elkaar opvolgen. Het is nu een kwestie van te genieten van elke minuut van mijn positieve bui. Het zijn de dagen waarop ik glimlachend langs de zee fiets en me er over verwonder hoeveel geluk ik heb dat ik hier in Vietnam kan werken. In mijn downs stoor ik me dan weer onredelijk veel aan het onophoudelijke lawaai en traagheid van Vietnam. Naar het schijnt stabiliseert je emotionele leven na een paar maanden wel. Tot zover: heel veel ongekend geluk en ongenoegen in Vietnam!
-
09 November 2007 - 08:13
Tante Mieke:
Hallo moedige meid,
Ik lees op het thuisfront met plezier en bewondering je Vietnamverhalen. Met plezier omdat je met je schrijverstalent (ook Filip heeft dat !)je belevenissen en emoties zo boeiend vertelt en met bewondering omdat je de kracht vindt om in je ééntje je idealen na te streven. Bij velen blijft het bij dromen. Tussen de regels door vermoed ik dat je je af en toe wel eenzaam voelt, maar als ik lees dat je ook geniet van het fietsen langs de zee (zie je voor mij met je prachtige haren in de wind - of de regen... -)meen ik ook te begrijpen dat je je soms negatieve emoties kunt relativeren.
We zien je gauw terug met Kerst hé !
Basje komt vanavond slapen bij ons... kijk er al naar uit
Joke is ondertussen verhuisd naar haar huurappartement met 3 vrienden (2 jongens en een meisje)op de Eedverbondkaai.
Veel liefs en een dikke zoen voor jou. -
09 November 2007 - 11:15
Freek:
en dan klagen wij hier al eens over een regenbuitje... -
09 November 2007 - 16:34
Saar:
een regenbuitje...een regenbuitje... Na een hele dag de speelplaats te hebben getrotseerd, gevochten te hebben met een stuk onding dat ze tegenwoordig een paraplu noemen, de lokale "stormen" te hebben obverleefd voel ik me vrij belabberd! Ik durf zelfs met enige hoogmoed spreken van een Oost-Vlaams mini-regenseizoentje!
Anyway, misschien moet Marie eens een lading Vietnamese sexy regenjassen verschepen richting België!
Hou vol zus! tot binnenkort!
-
11 November 2007 - 19:09
Marieke:
Dank voor je reactie op het forum. Erg handig!
Over vijf dagen kom ik aan in HCMC om vervolgens in een kleine vier weken naar Hanoi te trekken. En mocht het me lukken, dan maak ik wellicht nog een tussenstop in Quy Nhon. Ik heb met heel veel plezier je site gelezen. Vooral je werk voor gehandicapten spreekt me erg aan....Ben daar zelf ook veel mee bezig.
En hopelijk gaat ze zon snel weer schijnen!
Groetjes,
Wendy
wendyvoorn.waarbenjij.nu -
11 November 2007 - 20:35
Ilse:
Hey Marieke,
Hier geen overstromingen in de cité meer meegemaakt, maar druilerig is het wel. Geniet vooral van de superregenjas. Misschien moet ik mij dat ook maar aanschaffen om 's morgens door de regen naar het station te fietsen :-). Goed zo van die workshops! Ik geloof erin dat je er wel komt! Tot in december zeker? x -
15 November 2007 - 00:17
Annietché:
Zou ik de enige zijn die een fotootje van Marieke met Vietnamese regenjas wel zou weten te appreciêren?
Marieke, ik ben blij dat je je zo sterk houdt, maar nog meer blij dat het niet meer zo heel lang duurt vooraleer je weer even in België bent!
En ben je nu een grote eendenliefhebster geworden, al dan niet op culinair vlak? -
18 November 2007 - 13:30
Wendy:
Hoi Marieke,
Kun jij iets vertellen over het weer in Qui Nhon? Ik ben nu twee dagen in hcmc en was eigenlijk van plan om over paar daagjes door te reizen naar het noorden. Alleen hoor ik niet zo fijne verhalen....
Hopelijk heb jij nog een goed bericht??!!
groetjes Wendy
wendyvoorn.waarbenjij.nu -
24 November 2007 - 11:07
Melissa:
Hey marieke!
k heb eindelijk de weg naar jullie site gevonden, k heb net vol bewondering je prachtig geschreven verhalen gelezen, Doe het ginder goed! en tot in Hanoi eens?
Groetjes
melissa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
