Het begon als een doodgewone dag in Hanoi
Door: Filip
Blijf op de hoogte en volg Filip en Marieke
03 November 2008 | Vietnam, Hanoi
Ik geef het toe, het regende nogal hard die ochtend, eigenlijk al de hele nacht. Maar toen ik op vrijdag 31 oktober m'n eerste stappen buiten zette, kon ik niet vermoeden dat de dag totaal anders zou verlopen dan normaal. Het water stortte natuurlijk nogal heftig neer. Het leek me dan ook verstandig om m'n badslippers aan te doen en de sandalen netjes droog in m'n tas te leggen, voor op het werk. Vervolgens m'n regenjas aangedaan, broekspijpen opgerold en op zoek naar vervoer.
Het steegje aan m'n deur stond intussen onder water. Dat verbaasde me niet, het gebeurt wel meer. En ik heb er weinig last van, m'n woonplaats is hoger gefundeerd dan de omgeving. Maar eenmaal de hoek om begon het me te dagen. Het water stroomde langs de weg naar beneden. Zelfs op de hoger gelegen hoofdstraat, Hoang Hoa Tham, vormden zich grote plassen terwijl ik beschutting zocht op het trapje van huisnummer 515. De taxi dan maar gebeld. En iedere 10 minuten opnieuw gebeld. De vriendelijke dame aan de andere kant van de telefoon probeerde me uit te leggen dat alle taxi's bezet waren, dat de meeste taxi's intussen niet meer verder konden. De xe om (brommertaxi) wist me te vertellen dat de straat van m'n werk, Doi Can, ondergelopen was. Hij zei me dat het misschien niet zo'n goed idee is om naar m'n werk te gaan.
Niet gaan leek me niet echt een oplossing. Uiteindelijk slaagde ik erin om een toevallig passerende taxi te overtuigen om met mij te vertrekken. Die vriendelijke man waarschuwde me dat hij niet tot op m'n werk zou raken. Onderweg keerden we op ondergelopen plekken terug, zochten we binnen -en omwegen en na een korte rit met de nodige discussies en door ondergelopen straten, raakte ik dan toch in Doi Can. Twee uur nadat ik m'n huis verlaten had, zette de taxichauffeur me af aan het kruispunt met Giang Van Minh, op zo'n anderhalve kilometer van m'n werk. Ik wandelde nog enkele meters door een ondergelopen Doi Can en daarna langs de parallelstraten tot ik het door had. Alle toegangswegen waren onder water gelopen. En een meer gedetailleerde observatie had me geleerd dat er minstens een halve meter te wachten stond. Op dat moment begon het bovendien weer indrukwekkend te gieten dus vluchtte ik l'Eté binnen, een Frans koffiehuis. Dankzij free wifi, croque monsieur en espresso bleek l'Eté overigens een uitstekende keuze om te schuilen en de dringende mails te beantwoorden. Ik keek met enige verbazing naar buiten, op zo'n schaal had ik dit nog niet meegemaakt in bijna twee jaar tijd, en later zou ik leren dat Hanoi dergelijke regenval in twintig jaar niet meer gekend had!
Op de middag verminderde de regen even. M'n optimistische zelf besloot de broekspijpen verder op te rollen, nu tot boven de knie, en zonder omkijken naar het werk te gaan. Uiteindelijk vond ik via Kim Ma een aanvaardbare route die me tot de poort van La Thanh Hotel, het hotelcomplex waar NGO's en ons project gevestigd zijn, bracht zonder al te nat te worden. Onderweg reden fietsen, brommers, auto's, vrachtwagens en bussen tot ze niet meer verder konden. De meeste gemotoriseerde rijtuigen bereikten hun limieten, eindbestemmingen werden vervangen door droge kruispunten. Minder fortuinlijke bestuurders geraakten niet meer uit het water, het water zat vooral in hun voertuig.
En toch bleef iedereen er relatief welgemutst onder. Een glimlach tijdens het ploeteren werd beantwoord met een glimlach van samenhorigheid. Samen ploeteren zal wel een band scheppen zeker? Qua weerbaarheid kon het alleszins tellen.
Uiteindelijk bleek ook de omgeving van La Thanh Hotel ondergelopen. Dus werkte ik met enkele dappere collega's voor de gelegenheid op een eiland. En buiten bleef het intussen stortregenen, de hele dag, tot 's avonds. Zo kwam het dat ik om 7 uur 's avonds door met kunstlicht verlichtte straten wandelde, het water tot aan m'n knieën. De wandeling duurde een uurtje, in plaats van de gebruikelijke twintig minuten, en onderweg was het zoeken naar droge stukjes tussen de overstroomde straten in. Enkele hoger gelegen kruispunten stonden vol met defecte brommers en wagens. Daartussen bewogen mecaniciens, die ongetwijfeld een topdag draaiden. En in het water passeerden brommers met een lichte golfslag, auto's met grotere golven en enkele bussen, nog steeds op volle snelheid, met tsunami's. Als je doorweekt bent, valt dat allemaal best mee.
Het water was intussen niet meer zo helder als 's ochtends, eerder bruin van de modder. En onder dat water voelde ik de losgekomen fijne betegeling van de voetpaden. In heel wat huizen stond het water decimeters hoog. De materiële schade zal toch niet gering zijn. En blijkbaar is dit het soort overstroming waarbij ook slachtoffers vallen. Minstens 18 in Hanoi, vooral kinderen op weg naar school. Daar had ik niet aan gedacht terwijl ik door het water ploeterde...
Het steegje aan m'n deur stond intussen onder water. Dat verbaasde me niet, het gebeurt wel meer. En ik heb er weinig last van, m'n woonplaats is hoger gefundeerd dan de omgeving. Maar eenmaal de hoek om begon het me te dagen. Het water stroomde langs de weg naar beneden. Zelfs op de hoger gelegen hoofdstraat, Hoang Hoa Tham, vormden zich grote plassen terwijl ik beschutting zocht op het trapje van huisnummer 515. De taxi dan maar gebeld. En iedere 10 minuten opnieuw gebeld. De vriendelijke dame aan de andere kant van de telefoon probeerde me uit te leggen dat alle taxi's bezet waren, dat de meeste taxi's intussen niet meer verder konden. De xe om (brommertaxi) wist me te vertellen dat de straat van m'n werk, Doi Can, ondergelopen was. Hij zei me dat het misschien niet zo'n goed idee is om naar m'n werk te gaan.
Niet gaan leek me niet echt een oplossing. Uiteindelijk slaagde ik erin om een toevallig passerende taxi te overtuigen om met mij te vertrekken. Die vriendelijke man waarschuwde me dat hij niet tot op m'n werk zou raken. Onderweg keerden we op ondergelopen plekken terug, zochten we binnen -en omwegen en na een korte rit met de nodige discussies en door ondergelopen straten, raakte ik dan toch in Doi Can. Twee uur nadat ik m'n huis verlaten had, zette de taxichauffeur me af aan het kruispunt met Giang Van Minh, op zo'n anderhalve kilometer van m'n werk. Ik wandelde nog enkele meters door een ondergelopen Doi Can en daarna langs de parallelstraten tot ik het door had. Alle toegangswegen waren onder water gelopen. En een meer gedetailleerde observatie had me geleerd dat er minstens een halve meter te wachten stond. Op dat moment begon het bovendien weer indrukwekkend te gieten dus vluchtte ik l'Eté binnen, een Frans koffiehuis. Dankzij free wifi, croque monsieur en espresso bleek l'Eté overigens een uitstekende keuze om te schuilen en de dringende mails te beantwoorden. Ik keek met enige verbazing naar buiten, op zo'n schaal had ik dit nog niet meegemaakt in bijna twee jaar tijd, en later zou ik leren dat Hanoi dergelijke regenval in twintig jaar niet meer gekend had!
Op de middag verminderde de regen even. M'n optimistische zelf besloot de broekspijpen verder op te rollen, nu tot boven de knie, en zonder omkijken naar het werk te gaan. Uiteindelijk vond ik via Kim Ma een aanvaardbare route die me tot de poort van La Thanh Hotel, het hotelcomplex waar NGO's en ons project gevestigd zijn, bracht zonder al te nat te worden. Onderweg reden fietsen, brommers, auto's, vrachtwagens en bussen tot ze niet meer verder konden. De meeste gemotoriseerde rijtuigen bereikten hun limieten, eindbestemmingen werden vervangen door droge kruispunten. Minder fortuinlijke bestuurders geraakten niet meer uit het water, het water zat vooral in hun voertuig.
En toch bleef iedereen er relatief welgemutst onder. Een glimlach tijdens het ploeteren werd beantwoord met een glimlach van samenhorigheid. Samen ploeteren zal wel een band scheppen zeker? Qua weerbaarheid kon het alleszins tellen.
Uiteindelijk bleek ook de omgeving van La Thanh Hotel ondergelopen. Dus werkte ik met enkele dappere collega's voor de gelegenheid op een eiland. En buiten bleef het intussen stortregenen, de hele dag, tot 's avonds. Zo kwam het dat ik om 7 uur 's avonds door met kunstlicht verlichtte straten wandelde, het water tot aan m'n knieën. De wandeling duurde een uurtje, in plaats van de gebruikelijke twintig minuten, en onderweg was het zoeken naar droge stukjes tussen de overstroomde straten in. Enkele hoger gelegen kruispunten stonden vol met defecte brommers en wagens. Daartussen bewogen mecaniciens, die ongetwijfeld een topdag draaiden. En in het water passeerden brommers met een lichte golfslag, auto's met grotere golven en enkele bussen, nog steeds op volle snelheid, met tsunami's. Als je doorweekt bent, valt dat allemaal best mee.
Het water was intussen niet meer zo helder als 's ochtends, eerder bruin van de modder. En onder dat water voelde ik de losgekomen fijne betegeling van de voetpaden. In heel wat huizen stond het water decimeters hoog. De materiële schade zal toch niet gering zijn. En blijkbaar is dit het soort overstroming waarbij ook slachtoffers vallen. Minstens 18 in Hanoi, vooral kinderen op weg naar school. Daar had ik niet aan gedacht terwijl ik door het water ploeterde...
-
03 November 2008 - 13:14
Anneleen:
Waw, geschift! Het lijkt op meerdere plaatsen op onze planeet te gebeuren - Hier in Cape town heeft er in September meer regen gevallen dan de laatste 20 jaar...
Take Care!
-
03 November 2008 - 13:32
Stefan:
Frankrijk stond ook onder, Griekenland +30°C,... -
04 November 2008 - 10:06
Jan:
nie normaal man... -
04 November 2008 - 11:45
De Meester Thi Lan:
ongeloofelijk!!!
Dus dit staat me allemaal te wachten. Hanoi, tot binnenkort.
Groetjes lan -
05 November 2008 - 16:20
Filip:
En overmorgen is het waarschijnlijk weer van dat, niet normaal voor deze tijd van het jaar... -
23 November 2008 - 11:12
Patrick Hollebosch:
Toch een reactie. Dergelijke dingen staat ons wereldbolleken nog meer te wachten. We zijn jarenlang ernstig bezig geweest om het mooi naar de kl.... te helpen. In Vlaanderen/België zijn we nog altijd met dergelijke dingen bezig. De gevolgen van zo'n zaken zijn erger voor mensen in ontwikkelingslanden (cf gevolgen van klimaatwijziging). Deze gemeenschappen staan zwakker t.o.v. ernstige natuurrampen. Daarenboven is dit enkel het topje van de ijsberg. Onze biodiversiteit, landdegradatie, drinkwaterproblemen... Al deze zaken komen erg onder druk te staan.
Verder winterse groeten uit Wondelgem.
ph -
05 Januari 2009 - 23:34
Anniek:
En in België sneeuwde het vandaag ('t is een zinnetje voor Filip, want Marieke heeft dat zelf mogen zien).
Belangrijker: bij deze ben ik weer helemaal mee met jullie blog :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
