Een nieuw begin

"Dinsdag 2 januari, eindelijk is het zover. In de vroegte, half zes op de klok, ontwaak ik en voel me plots heel anders. De zenuwen spelen dan toch mee. Eindelijk is mijn tijd gekomen. Ik vertrek naar een land om te doen waar ik van droom. Ik heb de wereld al eens leren kennen in Kerala en Manila. Maar nu daagt ze me uit, ze geeft me een toekomst. Wat ik achterlaat is een verleden waar ik in opgroeide en nu ben ik volwassen. Ik dank het verleden voor wat je me gegeven hebt en roep volle vaart vooruit!"


Xin Chào!

Het is al meer dan twee maanden geleden dat ik afscheid nam van de mensen die me dierbaar zijn. De dagen vlogen voorbij terwijl ik me bezig hield met verhuren, verhuizen, wachten, voorbereiden, zorgen voor familie, nog wat voorbereiden, terug verhuizen, genieten. Vooral het voorbereiden begon aardig te lukken toen ik eindelijk nieuws kreeg om me klaar te maken. Ik voelde me klaar om te vertrekken.

Enkele vluchten later mag ik kennismaken met de dagelijkse leefwereld van onze Vietnamese vrienden. Ik zal de eerste maand verblijven in een appartement in La Thanh Hotel, een gebouwencomplex waar bovendien m'n project gevestigd is.
Het eerste wat me opvalt aan het Vietnamese straatbeeld, is de orde in de chaos van het verkeer. Voertuigen stromen gezellig samen in een afgesproken richting terwijl er af en toe eentje van richting verandert en de rest zich er omheen laat drijven. De straat behoort vooral toe aan de duizenden scooters, hier en daar onderbroken door een auto, een fiets of een verdwaalde bus.
Om je te verplaatsen van punt A naar punt B, maak je dus gebruik van zo'n scooter. M'n eerste keer voelde vreemd aan. Omdat de vermoeidheid van de vliegreis m'n oriëntatiegevoel verlamde, begreep ik weinig van het gebeuren. Marieke en ik reden (achterop) meestal op enkele meters van elkaar en we wisselden blikken uit. Terwijl ze zich op haar gemak liet meeglijden, overheerste bij mij een onveilig gevoel dat toenam toen mijn scooter een andere weg insloeg. Ik had geen flauw idee waar we naartoe gingen, had nog geen Vietnamese Dong op zak en zag me al volledig verdwalen in de wirwar van straatjes. Opluchting was dan ook m'n deel toen we enkele straten verder weer in elkaars zog terecht kwamen. Op kruispunten wisselden de chauffeurs wat woorden uit alsof ze in overleg zochten naar de beste route, wij deden hetzelfde. Tijdens de rit toeterden ze mee met de andere voertuigen. Slechts tien dagen later zal ik vrolijk meedoen aan deze kakafonie.

Zoals iedere ervaren rot me al vertelde, valt het eten in Hanoi reuze mee. De Vietnamese keuken is het ontdekken waard. Daarnaast vinden we voedsel met Franse, Italiaanse, Belgische, Indische en natuurlijk Chinese (een waanzinnige avond, culture chock gegarandeerd) roots. Enkel in La Thanh hotel valt er niet zo te genieten, de rijst lijkt wat op die van Manila. Wat verderop in Doi Can Street zijn er nog enkele bekende schotels uit de Filippijnen zoals het embryo-eitje, varkenspoten en hersenen. Aan vers fruit is er geen gebrek.
Eten met stokjes is na enkele dagen kinderspel geworden. De eerste dag had ik nog niet het geduld om te blijven sukkelen maar eenmaal je de basistechniek doorhebt, stopt het hongergevoel en schiet je alles vlot naar binnen. Iemand vertelde me dat je automatisch met stokjes leert eten eenmaal het hongergevoel je lichaam overneemt, ik ben gelukkig niet zover moeten gaan.

Helaas is het in deze periode vrij koud, niet echt waar ik op hoopte. Gedurende enkele dagen moesten we het stellen met 12°C, het mag gerust iets meer zijn voor mij. Als ik m'n collega's mag geloven, wordt het straks boven de 40° en zal een leven zonder airco ondraaglijk worden. Voorlopig geniet ik nog van een heerlijke warme douche.

Het eerste weekend maken we - een bont gezelschap dat bestaat uit Marieke, Anneleen, Didier en mezelf - kennis met Halong Bay en Cat Ba. De tour op maat werd geregeld door Marieke en Anneleen die intussen als volleerde toeristen hun weg kennen. Op de heenreis volgen we de vaste toeristenstroom. We genieten van een adembenemende boottocht langs Halong Bay. Op Cat Ba worden we in een bus gedropt die ons van de ene naar de andere kant van het eiland brengt. Het hotel, reeds een oude bekende voor Marieke, valt goed mee. Marieke en ik gokken op een massage. Achteraf een goede keuze want ondanks dat m'n masseuse volgens Marieke op een bepaald moment letterlijk op mij stond (!?) heb ik achteraf geen enkele vorm van stijfheid. Die avond maken we met z'n vieren kennis met de lokale openluchtcafé's. Vrouwen hebben ieders een lage tafel met enkele even lage krukjes (Didier z'n knieën worden tot het uiterste gedreven) en bedienen klanten met bier, groene thee en snacks. Het levert ons een aantal leuke gesprekken op met jongere en oudere mannen. Met de pocketboek van de lonely planet vertalen we onze zinnen wonderbaarlijk vlot. De volgende dag doen we een wandelingetje bergop met een gids van 74 jaar. Hij vindt mij 'hansom' en Marieke 'beautiful' waarna we een gigantisch bedrag aan fooi verliezen. De verhoopte wilde dieren lagen ongetwijfeld nog in bed, we vinden enkel een hond, een koebeest en een kip. Het einde van de wandeling loopt langs een grot waar de lokale bevolking tijdens de oorlog schuilde voor de Amerikaanse bommen. Nadien werden ze eruit verdreven door de Fransen die over land kwamen. Zeker een tip voor Claude, er is in Hanoi trouwens een fantastisch oorlogsmuseum.
Op de middag nemen we afscheid van de vastgelegde route, we gaan op eigen kracht met speedboot en openbare bus terug naar huis. Even brengt de gids (Pipi noemt ze zich) verwarring als ze zegt dat we op eigen kracht naar een ander punt op het eiland moeten gaan om onze boot te nemen. Nadat ze m'n belwaarde erdoor heeft gejaagd, komt ze erachter dat onze boot op zo'n honderd meter van het hotel aanmeert. Op de kade proberen Didier en ik de nationale sport uit, we sjotten tegen een pluimpje dat af en toe in de bedoelde richting vliegt. De terugweg verloopt bijzonder vlot. Vooral de bus is een aangenaam vervoermiddel, al protesteren de knieën van Didier steeds harder. Je krijgt er opgenomen DVD's te zien van de Vietnamese versie van Idols, ze mikken vooral op humor al lijkt het niet door te dringen tot onze lokale medereizigers. Intussen heeft Pipi haar toverkracht laten gelden en hopen Marieke en Anneleen op een snelle aankomst in Hanoi. Die avond genieten we van een welverdiende rust na een genietbare uitstap.

Misschien moet ik toch ook nog even vertellen dat ik het project heb leren kennen waarvoor ik het komende jaar mag werken. Het project noemt 'Vietnam Belgium Education Project'. Het wordt uitgevoerd door MOET (Ministry of Education and Training), ondersteund door BTC (Belgisch Technische Coöperatie) en houdt zich bezig met de verbetering van de kwaliteit van het basis -en lager secundair onderwijs door toekomstige leerkrachten te leren omgaan met ATL (Active Teaching and Learning) methoden. Het project richt zich op de 14 provincies in het Noordelijke Hoogland waar heel wat etnische minderheden wonen. Maandag mag ik mee met een delegatie naar Mai Chau en Son La. Ik kijk er enorm naar uit. Maar later meer hierover. Intussen is de zoektocht naar een huis gestart, er zal zeker een logeerkamer zijn om jullie te kunnen ontvangen bij aankomst in Hanoi.

Tam biêt!