Feesten in Vietnam
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Filip en Marieke
15 December 2007 | Vietnam, Quy Nhơn
1. Vietnamese dag van de vrouw
De bedoeling van de Vietnamese dag van de vrouw is me nog steeds niet erg duidelijk. Ik kreeg van iedereen cadeautjes, bloemen, koekjes en yoghurtijs, en dan moet je niet moeilijk gaan doen.
Het was lastig om de aandacht van de leerkrachten en studenten bij de workshop te houden. Er heerste een te opgewonden sfeer. Ik begreep er niet al te veel van. Toen de mannen wegslopen uit het klaslokaal om even later terug te komen met nog meer yoghurtijs gaf ik mijn pogingen op. Ik liet me meedrijven in de feeststemming. Buiten waren er allerlei wedstrijdjes aan de gang. Onder luide aanmoedigingen zochten geblinddoekte studenten naar hun partner, werd er met knikkers gerold, en werden er zowaar wedstrijden zaklopen gehouden. Allemaal activiteiten waarvan ik dacht dat ze typisch Belgisch waren. Er zijn geen zekerheden meer.
Tussen de activiteiten door werd ik begeleid naar een ‘klein feestje op het departement’, het hoogtepunt van de vrouwendag. De vergadertafel stond vol met cake, een vreemd soort salami en heel veel fruit. Na de gebruikelijke speeches van de belangrijkste personen werd de ‘beste vrouw’ van het departement verkozen. Deze vrouw kon dan meedingen naar de titel van beste vrouw van de universiteit en vervolgens beste vrouw van de provincie. Er heerst vaak een competitieve sfeer in deze samenleving. Er werd onder de vrouwen druk gediscussieerd over wie de titel verdiende. De mannen hielden zich opvallend afzijdig. De criteria waaraan de beste vrouw moest voldoen waren: een hoog diploma, hard werken op de universiteit en thuis, een echtgenoot met een hoge status en goede schoolresultaten van de kinderen.
Het leek me vanuit mijn perspectief weinig vrouwvriendelijk dat je vrouw-zijn beoordeeld wordt op basis van het doen en laten van je echtgenoot en kinderen. Het toont denk ik vooral een verschil in prioriteiten. Waar bij ons vaak je individuele kunnen overheerst zijn hier vooral je relaties en familie erg belangrijk.
2. Trouwfeest
Het trouwfeest was eigenlijk één grote partycrash. Niemand van ons (ik en mijn Nieuw Zeelandse vrienden) kende het bruidskoppel. De bruid was het nichtje van een vriendin van een collega van iemand. Of iets in die aard. In Quy Nhon leeft het idee dat buitenlanders op een trouwfeest geluk brengen voor het koppel. Ik weet niet precies waarom, maar het moet iets te maken hebben met status. Hoe meer mensen met een hoge status op je trouwfeest, hoe meer geluk in je huwelijk. Aangezien buitenlanders verondersteld worden om een hoge status te hebben zijn het graag geziene gasten.
Het nichtje had ons uitgenodigd op het feest, maar ik had niet de indruk dat dit besproken is met het bruidspaar. Het voelde nogal onwennig aan, maar toen we met z’n zessen min of meer ongenodigd aankwamen op het trouwfeest kregen we zonder verdere vragen meteen een tafel aangewezen. Ik zie het nog niet zo snel gebeuren op een Vlaams trouwfeest.
Het vertrek was vrij hilarisch. In Quy Nhon zijn er weinig gelegenheden om je op te kleden. Vrije tijd is hier een leeg begrip. De lonen zijn ontzettend laag. Hoewel het leven niet echt duur is, is 25 euro (het loon van mijn collega’s op de universiteit) echt niet voldoende om rond te komen. Mensen zijn dan ook verplicht om op zijn minst 3 voltijdse jobs te combineren. Veel tijd blijft er dan ook niet meer over om uit te gaan, of om op andere onnozele, Westerse, manieren je tijd te verdoen. In de grote steden ligt dat waarschijnlijk anders, maar hier zit meer dan een occasioneel karaokebezoekje er niet in. En ik kan je vertellen dat die karaoketoestanden vanuit mijn perspectief weinig opwindend zijn. Het zijn een soort livings waar je alleen, of met een beperkt aantal vrienden je helemaal kan laten gaan op muzikaal vlak. Het is vooral erg luid, en de nadruk ligt op de juiste gelaatsuitdrukkingen. De kwaliteit van het gezang is slechts van minderwaardig belang. Verder durven de mannen ’s ochtends wel eens een koffie drinken op straat, of word er heel even halt gehouden bij de mini eetkraampjes. Andere vrijetijdsgelegenheden zijn er nauwelijks in Quy Nhon. Het was dus wel gek om iedereen zo uitgedost te zien. Het werd nog gekker toen we allemaal een helm over onze kapsels probeerden wurmen. Daar stonden we dan allemaal, in onze glitterende zomerjurkjes met een helm op ons hoofd en klaar om ons in een lange stoet van brommers naar de feestzaal te begeven.
Precies 1 uur en dertig minuten later stonden we, een beetje verdwaasd, terug op de stoep met onze helmen te prutsen. Anderhalf uur, meer was er niet nodig om iedereen een menu van wel 10 gangen te serveren, alle aanwezigen dronken te voeren, karaoke te zingen, te dansen, en het bruidspaar maar liefst twee keer van outfit te doen verwisselen. Het minste wat je kan zeggen is dat de Vietnamese trouwfeesten tijdsefficiënt zijn.
3. Dertig jarig bestaan van de universiteit
Mijn vertaalster is een paar weken geleden naar Hanoi vertrokken om een master opleiding te volgen. Door heel veel bureaucratisch en ideologisch geharrewar heb ik nog geen echte vervanger gevonden. Dit leidt vaak tot moeilijke situaties, zoals vandaag op de dertigste verjaardag van de universiteit. Ik had vorige week al een uitnodiging gekregen. Dat is nieuw en ook wel een vooruitgang. Meestal word ik om 7u uit mijn bed gebeld met de mededeling dat ik over 5 minuten op één of andere ceremonie moet staan. Al goede bedoelingen ten spijt, zonder vertaler is zo’n uitnodiging ook niet zoveel waard. Ik had de datum, een auditorium en een uur weten te ontcijferen. Om 7u30 was ik stipt op tijd in het juiste auditorium. De zaal zat al vol met studenten maar er waren nog geen leerkrachten te bespeuren. Ik werd naar de ereplaats begeleid, en vervolgens gebeurde er niets meer. Niets, voor een anderhalf uur lang. Blijkbaar moet er op de uitnodiging iets gestaan hebben als 7u30: verzamelen, 9u: start van de activiteiten. Na heel lang wachten begon uiteindelijk een typisch Vietnamese show. De studenten konden eindelijk de dansjes en liedjes brengen waar ze al weken voor aan het oefenen waren op de pleinen van de campus. Eigenlijk was dat nog het grappigste van het hele gebeuren, de stoere studenten die met veel inspanning en ernst al weken pirouettes draaien en met waaiers wuiven, ja ook de jongens. Uiteraard was er ook aan deze show een wedstrijdelement verbonden. Niet geheel onverwacht viel de dans van de soldaat en zijn moeder, met veel verwijzingen naar nationale symbolen, in de prijzen. Na de dansjes en liedjes volgde er een eindeloze reeks aan speeches. Zonder vertaling zijn ze zo mogelijk nog saaier. Het enige wat me bijgebleven is dat er opvallend veel een woord gebruikt wordt dat op ‘kak’ lijkt. Het is blijkbaar een woord om het meervoud aan te geven. Kinderachtig, ik weet het, maar wat doe je anders tijdens een eindeloze reeks onverstaanbare speeches?
Toen ik alle speeches netjes had uitgezeten mocht ik naar een ‘klein feestje in de kantine’. Opnieuw niet zo evident zonder vertaler. Ik kan ondertussen al in het Vietnamees uitleggen hoe oud ik ben, dat mijn vriend in Hanoi woont, dat we nog geen kinderen hebben, dat ik uit België kom en dat ik op de universiteit aan het departement special education werk. Mijn collega’s weten dat natuurlijk al lang. Na wat onhandige pogingen tot contact werd ik dan maar geparkeerd aan een tafel waar ze ook al een stokoude meneer hadden gezet. We werden beiden met het grootste respect behandeld. De hele tijd kwamen er mensen eten in onze kommetjes gooien. Je moet dat dan met een zo neutraal mogelijk gezicht naar binnen slikken en ‘ngon’, lekker, zeggen. Ik wil niet weten wat ik ondertussen op die manier al allemaal naar binnen heb moeten spelen. De stokoude meneer bleek Frans te spreken. Hij liet me op een samenzweerderig toontje weten dat hij al lang geen honger meer had, maar weigeren mag hier niet. Ik heb het eigenlijk wel voor de stokoude Vietnamese meneren. Ze schuifelen in hun streepjes pyjama, bolhoed en wandelstok voort over de straat. De jongeren dragen ook vaak pyjama’s, maar die kan je met enige verbeelding nog sportkledij noemen. De outfits van de oude mannen zijn onbetwistbaar pyjama’s, maar ze dragen ze met ontzettend veel waardigheid. De oude mannen lijken op één of andere manier niet thuis te horen in het straatbeeld. Het Vietnam waarin ze nu voorbij schuifelen lijkt waarschijnlijk in niets meer op het Vietnam waarin ze opgroeiden. Ze kijken vaak rond alsof ze er ook niets van begrijpen. Alsof ze even hun blik lieten afdwalen en toen ze terug opkeken was alles anders. Ze worden met ontzettend veel respect behandeld, maar staan tegelijk ook buiten het gebeuren. Zoals op het klein feestje in de kantine. Vaak spreken de oude mannen Frans. Het is fantastisch om hun gezicht te zien opklaren als blijkt dat ik ook een woordje Frans spreek. Voor ik het besef nemen ze me in het Frans mee naar hun Vietnam, waar de Fransen het voor het zeggen hebben, waar het leven hard is, maar waar ze het leven wel begrijpen.
En verder:
Ik ben van 23 december tot 13 januari in België! Alle uitnodigingen om eens echt Belgisch te gaan feesten zijn meer dan welkom.
Om iedereen gerust te stellen: Rudy heeft een nieuwe thuis gevonden!! Nelly heel erg bedankt! Het is een hele opluchting om te weten dat Rudy een nieuwe plek heeft gevonden. Ik ben er zeker van dat hij zich snel zal kunnen aanpassen aan het Limburgse leven.
En gezien de grote interesse in de Vietnamese regenjassen zal het dit jaar niet moeilijk zijn om kerstcadeautjes te vinden!
De bedoeling van de Vietnamese dag van de vrouw is me nog steeds niet erg duidelijk. Ik kreeg van iedereen cadeautjes, bloemen, koekjes en yoghurtijs, en dan moet je niet moeilijk gaan doen.
Het was lastig om de aandacht van de leerkrachten en studenten bij de workshop te houden. Er heerste een te opgewonden sfeer. Ik begreep er niet al te veel van. Toen de mannen wegslopen uit het klaslokaal om even later terug te komen met nog meer yoghurtijs gaf ik mijn pogingen op. Ik liet me meedrijven in de feeststemming. Buiten waren er allerlei wedstrijdjes aan de gang. Onder luide aanmoedigingen zochten geblinddoekte studenten naar hun partner, werd er met knikkers gerold, en werden er zowaar wedstrijden zaklopen gehouden. Allemaal activiteiten waarvan ik dacht dat ze typisch Belgisch waren. Er zijn geen zekerheden meer.
Tussen de activiteiten door werd ik begeleid naar een ‘klein feestje op het departement’, het hoogtepunt van de vrouwendag. De vergadertafel stond vol met cake, een vreemd soort salami en heel veel fruit. Na de gebruikelijke speeches van de belangrijkste personen werd de ‘beste vrouw’ van het departement verkozen. Deze vrouw kon dan meedingen naar de titel van beste vrouw van de universiteit en vervolgens beste vrouw van de provincie. Er heerst vaak een competitieve sfeer in deze samenleving. Er werd onder de vrouwen druk gediscussieerd over wie de titel verdiende. De mannen hielden zich opvallend afzijdig. De criteria waaraan de beste vrouw moest voldoen waren: een hoog diploma, hard werken op de universiteit en thuis, een echtgenoot met een hoge status en goede schoolresultaten van de kinderen.
Het leek me vanuit mijn perspectief weinig vrouwvriendelijk dat je vrouw-zijn beoordeeld wordt op basis van het doen en laten van je echtgenoot en kinderen. Het toont denk ik vooral een verschil in prioriteiten. Waar bij ons vaak je individuele kunnen overheerst zijn hier vooral je relaties en familie erg belangrijk.
2. Trouwfeest
Het trouwfeest was eigenlijk één grote partycrash. Niemand van ons (ik en mijn Nieuw Zeelandse vrienden) kende het bruidskoppel. De bruid was het nichtje van een vriendin van een collega van iemand. Of iets in die aard. In Quy Nhon leeft het idee dat buitenlanders op een trouwfeest geluk brengen voor het koppel. Ik weet niet precies waarom, maar het moet iets te maken hebben met status. Hoe meer mensen met een hoge status op je trouwfeest, hoe meer geluk in je huwelijk. Aangezien buitenlanders verondersteld worden om een hoge status te hebben zijn het graag geziene gasten.
Het nichtje had ons uitgenodigd op het feest, maar ik had niet de indruk dat dit besproken is met het bruidspaar. Het voelde nogal onwennig aan, maar toen we met z’n zessen min of meer ongenodigd aankwamen op het trouwfeest kregen we zonder verdere vragen meteen een tafel aangewezen. Ik zie het nog niet zo snel gebeuren op een Vlaams trouwfeest.
Het vertrek was vrij hilarisch. In Quy Nhon zijn er weinig gelegenheden om je op te kleden. Vrije tijd is hier een leeg begrip. De lonen zijn ontzettend laag. Hoewel het leven niet echt duur is, is 25 euro (het loon van mijn collega’s op de universiteit) echt niet voldoende om rond te komen. Mensen zijn dan ook verplicht om op zijn minst 3 voltijdse jobs te combineren. Veel tijd blijft er dan ook niet meer over om uit te gaan, of om op andere onnozele, Westerse, manieren je tijd te verdoen. In de grote steden ligt dat waarschijnlijk anders, maar hier zit meer dan een occasioneel karaokebezoekje er niet in. En ik kan je vertellen dat die karaoketoestanden vanuit mijn perspectief weinig opwindend zijn. Het zijn een soort livings waar je alleen, of met een beperkt aantal vrienden je helemaal kan laten gaan op muzikaal vlak. Het is vooral erg luid, en de nadruk ligt op de juiste gelaatsuitdrukkingen. De kwaliteit van het gezang is slechts van minderwaardig belang. Verder durven de mannen ’s ochtends wel eens een koffie drinken op straat, of word er heel even halt gehouden bij de mini eetkraampjes. Andere vrijetijdsgelegenheden zijn er nauwelijks in Quy Nhon. Het was dus wel gek om iedereen zo uitgedost te zien. Het werd nog gekker toen we allemaal een helm over onze kapsels probeerden wurmen. Daar stonden we dan allemaal, in onze glitterende zomerjurkjes met een helm op ons hoofd en klaar om ons in een lange stoet van brommers naar de feestzaal te begeven.
Precies 1 uur en dertig minuten later stonden we, een beetje verdwaasd, terug op de stoep met onze helmen te prutsen. Anderhalf uur, meer was er niet nodig om iedereen een menu van wel 10 gangen te serveren, alle aanwezigen dronken te voeren, karaoke te zingen, te dansen, en het bruidspaar maar liefst twee keer van outfit te doen verwisselen. Het minste wat je kan zeggen is dat de Vietnamese trouwfeesten tijdsefficiënt zijn.
3. Dertig jarig bestaan van de universiteit
Mijn vertaalster is een paar weken geleden naar Hanoi vertrokken om een master opleiding te volgen. Door heel veel bureaucratisch en ideologisch geharrewar heb ik nog geen echte vervanger gevonden. Dit leidt vaak tot moeilijke situaties, zoals vandaag op de dertigste verjaardag van de universiteit. Ik had vorige week al een uitnodiging gekregen. Dat is nieuw en ook wel een vooruitgang. Meestal word ik om 7u uit mijn bed gebeld met de mededeling dat ik over 5 minuten op één of andere ceremonie moet staan. Al goede bedoelingen ten spijt, zonder vertaler is zo’n uitnodiging ook niet zoveel waard. Ik had de datum, een auditorium en een uur weten te ontcijferen. Om 7u30 was ik stipt op tijd in het juiste auditorium. De zaal zat al vol met studenten maar er waren nog geen leerkrachten te bespeuren. Ik werd naar de ereplaats begeleid, en vervolgens gebeurde er niets meer. Niets, voor een anderhalf uur lang. Blijkbaar moet er op de uitnodiging iets gestaan hebben als 7u30: verzamelen, 9u: start van de activiteiten. Na heel lang wachten begon uiteindelijk een typisch Vietnamese show. De studenten konden eindelijk de dansjes en liedjes brengen waar ze al weken voor aan het oefenen waren op de pleinen van de campus. Eigenlijk was dat nog het grappigste van het hele gebeuren, de stoere studenten die met veel inspanning en ernst al weken pirouettes draaien en met waaiers wuiven, ja ook de jongens. Uiteraard was er ook aan deze show een wedstrijdelement verbonden. Niet geheel onverwacht viel de dans van de soldaat en zijn moeder, met veel verwijzingen naar nationale symbolen, in de prijzen. Na de dansjes en liedjes volgde er een eindeloze reeks aan speeches. Zonder vertaling zijn ze zo mogelijk nog saaier. Het enige wat me bijgebleven is dat er opvallend veel een woord gebruikt wordt dat op ‘kak’ lijkt. Het is blijkbaar een woord om het meervoud aan te geven. Kinderachtig, ik weet het, maar wat doe je anders tijdens een eindeloze reeks onverstaanbare speeches?
Toen ik alle speeches netjes had uitgezeten mocht ik naar een ‘klein feestje in de kantine’. Opnieuw niet zo evident zonder vertaler. Ik kan ondertussen al in het Vietnamees uitleggen hoe oud ik ben, dat mijn vriend in Hanoi woont, dat we nog geen kinderen hebben, dat ik uit België kom en dat ik op de universiteit aan het departement special education werk. Mijn collega’s weten dat natuurlijk al lang. Na wat onhandige pogingen tot contact werd ik dan maar geparkeerd aan een tafel waar ze ook al een stokoude meneer hadden gezet. We werden beiden met het grootste respect behandeld. De hele tijd kwamen er mensen eten in onze kommetjes gooien. Je moet dat dan met een zo neutraal mogelijk gezicht naar binnen slikken en ‘ngon’, lekker, zeggen. Ik wil niet weten wat ik ondertussen op die manier al allemaal naar binnen heb moeten spelen. De stokoude meneer bleek Frans te spreken. Hij liet me op een samenzweerderig toontje weten dat hij al lang geen honger meer had, maar weigeren mag hier niet. Ik heb het eigenlijk wel voor de stokoude Vietnamese meneren. Ze schuifelen in hun streepjes pyjama, bolhoed en wandelstok voort over de straat. De jongeren dragen ook vaak pyjama’s, maar die kan je met enige verbeelding nog sportkledij noemen. De outfits van de oude mannen zijn onbetwistbaar pyjama’s, maar ze dragen ze met ontzettend veel waardigheid. De oude mannen lijken op één of andere manier niet thuis te horen in het straatbeeld. Het Vietnam waarin ze nu voorbij schuifelen lijkt waarschijnlijk in niets meer op het Vietnam waarin ze opgroeiden. Ze kijken vaak rond alsof ze er ook niets van begrijpen. Alsof ze even hun blik lieten afdwalen en toen ze terug opkeken was alles anders. Ze worden met ontzettend veel respect behandeld, maar staan tegelijk ook buiten het gebeuren. Zoals op het klein feestje in de kantine. Vaak spreken de oude mannen Frans. Het is fantastisch om hun gezicht te zien opklaren als blijkt dat ik ook een woordje Frans spreek. Voor ik het besef nemen ze me in het Frans mee naar hun Vietnam, waar de Fransen het voor het zeggen hebben, waar het leven hard is, maar waar ze het leven wel begrijpen.
En verder:
Ik ben van 23 december tot 13 januari in België! Alle uitnodigingen om eens echt Belgisch te gaan feesten zijn meer dan welkom.
Om iedereen gerust te stellen: Rudy heeft een nieuwe thuis gevonden!! Nelly heel erg bedankt! Het is een hele opluchting om te weten dat Rudy een nieuwe plek heeft gevonden. Ik ben er zeker van dat hij zich snel zal kunnen aanpassen aan het Limburgse leven.
En gezien de grote interesse in de Vietnamese regenjassen zal het dit jaar niet moeilijk zijn om kerstcadeautjes te vinden!
-
15 December 2007 - 09:33
Saar:
marietje toch,
dat was weer eens een zalig verhaal om te lezen... ik droomde even weg (wat ook misschien te wijten is aan mijn slaaptekort...)Maar Viëtnam zweefde zowaar even mijn wwonkamer binnen, ik kon het bijna ruiken!
tot straks! -
15 December 2007 - 23:25
Tante Griet:
lieve marieke,
ik kijk er erg naar uit om je weer te zien met kerstmis! ik volg jouw avonturen op jouw blog met veel interesse! tot binnenkort,
veel leifs, tante griet -
16 December 2007 - 17:40
Rita:
Marieke, op deze koude zondagavond is het weer eventjes een groot gebeuren om over Jouw belevenissen in Vietnam te kunnen lezen.
Een heel fijne Kerst in Belgie!!! -
16 December 2007 - 21:15
Ilse:
hey marieke,
klinkt wel grappig die cultuur clash. Kijk al uit naar je terugkomst dat we kunnen vieren met belgische frieten, wafels, pannekoeken en op café gaan!
tot gauw x -
18 December 2007 - 07:21
Papa En Mama:
Zien wij wel zitten een trouwfeest voor onze drie kinderen. Kan gebeuren op vier en een half uur. Lijkt ons economisch te verantwoorden dus gastjes... Zet maar al een datum vast! Alledrie op dezelfde dag! -
19 December 2007 - 11:06
Marieke:
Een kleine aanvulling op het thema feesten: mijn collega's en de studenten weten hoe ze een semester feestelijk kunnen afsluiten. Omdat ik voor drie weken naar België vertrek en daarna een paar weken naar hanoi ga deed iedereen echt heel erg zijn best om leuk afscheid te nemen voor zo'n lange periode. De hele ochtend kwamen er studenten langs. Vaak hadden ze cadeautjes bij zoals een warme sjaal voor Filip en mij voor in het koude België. Ik krijg ook heel veel lieve briefjes. Na de laatste workshop met mijn collega's werd ik getrakteerd op een che (zoete soep). Het was allemaal zo lief en gemeend. Ik had het in het begin nooit voor mogelijk gehouden, maar ik geloof dat ik beetje bij beetje toch begin te houden van Quy Nhon en de mensen hier. Het is erg leuk om met zo'n positief gevoel het eerste semester hier af te sluiten!
Tot over een paar dagen!
-
19 December 2007 - 12:11
Sabine:
Wauw Marieke, het was inderdaad terug heerlijk om te lezen. En ik heb je gisteren op Stubru gehoord, op de dag van de migrant, nog meer onder de indruk! -
27 December 2007 - 14:41
Karen Piro:
Eerst en vooral: Filip gelukkige verjaardag! Telkens als we aan onnozele kinderkesdag denken, moeten we op de één of andere manier ook aan jouw verjaardag denken... Bestaat dat ook in Vietnam?
Marieke: als je zin hebt om eens af te spreken in het Gentse, geef maar een seintje!
Karen en Tim -
29 December 2007 - 12:23
Annietché:
Bericht aan mezelf: Nog eventjes volhouden en je hebt de eer en het genoegen om met de fantastische schrijfster van deze even fantastische avonturen en haar vriend met warme sjaal 2008 in te luiden! -
05 Januari 2008 - 14:02
Tim:
Dag Lenny
Al een tijdje geleden sinds we elkaar zagen of hoorden. Zeg, kan ik je nog steeds bereiken op je aloude e-mail adres? Ik moet je het één en ander vragen. De beste wensen voor 2008 en veel groeten aan Marieke
Tim (yarilo77@yahoo.com)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
