Toerisme = communisme (28/12)

Ik heb vandaag op mijn 3daagse naar Ha Long Bay kennis gemaakt met de toeristische sector in Vietnam. Het is even bevreemdend als al het andere hier. Toerisme is erg belangrijk aan het worden in Vietnam, en er groeit een hele industrie om de vele toeristen op te vangen. Het gekke is dat iedereen hier dezelfde route volgt. Eens je van het vliegtuig stapt, gelijk waar in Vietnam, ben je gedoemd om je in te passen in de stroom. Van de luizigste backpacker, tot de meest opgeblazen 5sterren reiziger, niemand ontsnapt er aan. We worden allemaal op dezelfde bussen gezet en op dezelfde plaatsen weer gelost. Het lijkt me bijzonder moeilijk, zo niet onmogelijk, om uit dat systeem te treden.
Misschien ligt de ware hedendaagse expressie van het communisme wel in het toerisme. Iedereen gelijk, de groep volgen en niet voor jezelf denken. Ho Chi Ming zou het waarschijnlijk belange zo slecht nog niet gevonden hebben.

De 3daagse in Ha Long Bay was het hele gedoe wel waard. Het is een heel mooie plek. Rond Ha Long liggen er zo'n 3000 eilandjes, de meeste zijn niet toegankelijk.
De legende wil dat er ooit een gigantische draak leefde in de zee. Ter hoogte van Ha Long kwam het beest uit het water. Hij was om een of andere reden erg gehaast. Tijdens zijn klim uit het water verloor hij stukken van zijn staart, en dat zijn nu de eilanden. Daar lijkt het eigenlijk nog het meest op, enorme stukken drakenstaart.
Volgens een recentere legende leeft er nog steeds een draak in de zee. Vissers rapporteren regelmatig de aanwezigheid van een groot en mysterieus beest. Een soort plaatselijk Loch Ness dus. Mensen zoeken al jaren naar een verklaring: een prehistorisch reptiel, een geheime duikboot van het leger, ... . Of gewoon een verhaaltje om de toeristen bezig te houden.

Eens je de drukte van de haven voorbij bent is het heerlijk ontspannend om langzaam tussen de rotsen te varen. Ik heb spijtig genoeg nog geen camera, ik kan jullie nog niets tonen. We doen dit nog wel eens een keer over met camera, he Filip.

Tussen de rotsen door drijven er huizen op vlotten. Op sommige plaatsen leven er hele gemeenschappen op de zee. Het is een bizar zicht. De mensen zijn op zee gaan wonen omdat de grondprijzen te duur zijn, en om dichter bij de goede visplekken te wonen. Onderussen lijken ze zich goed georganiseerd te hebben. Het is verbazend hoe mensen zich aan de meest onherbergzame omgevingen weten aan te passen.


Ondertussen is mijn bagage ook aangekomen in Hanoi. Ik heb er redelijk veel over geklaagd, maar uiteindelijk leek ook ik me te kunnen aanpassen. Toen ik mijn bagage eindelijk kreeg vroeg ik me af waarom ik in godsnaam zoveel gerief heb meegesleurd. Met een extra T-shirt en wat verse onderbroeken lukte het ook.