In de provincies (2): een avondje Son La

Wat vooraf ging ...

Na een bezoek aan het etnologisch museum van Hanoi en een gezondheidsproject in Mai Châu, komen we eindelijk terecht bij ons project, althans in één van de veertien provincies. We zetten onze weg verder naar So'n La.

Het project in So'n La, de kennismaking

Nu we Mai Châu achter ons hebben gelaten, vervolgen we de weg richting So'n La. Af en toe verandert het wegdek in stenen die overblijven van een eerdere lawine. Ter hoogte van Moc Châu bevinden we ons op enkele tientallen kilometers van de grens met Laos. Terwijl valleien, bergen en afgelegen dorpen met minderheden elkaar afwisselen, geniet ik volop van het onderweg zijn en hoop dat ik ooit eens, al was het maar voor enkele dagen, bij deze mensen zou kunnen doorbrengen. De afstand naar onze bestemming blijkt heel goed mee te vallen. We komen toe rond half zes. Pas een uur later komt de minibus van het project toe, met mevrouw Binh (project directeur, een oude conservatieve vrouw van de administratie), Kim Chi (vertaalster en één van de weinige Vietnamese mensen die kritisch denkt), mevrouw Tam (iemand die beslist heeft over mijn aanstelling, eeuwig dank daarvoor) en Hanh (administrator). Het busje had twee uur stilgestaan omdat ze werden opgehouden door een politieman. Op de vraag waarom ze aan de kant moesten, vertelde mevrouw Binh dat ze honger hadden. Na een klein diepte-interview mochten we hieronder verstaan dat ze te snel reden. In één adem vertelde ze bovendien dat het al de tweede keer was dat ze zo honger hadden.
Het hotel waar we verblijven lijkt met een beetje verbeelding op een resort. Mijn kamer ligt tussen die van de drie belangrijke heren en is bijgevolg van dezelfde luxe. Zowel salon, bureau, muskietennet als warm water horen hier bij de standaard uitrusting. Het voelt wat vreemd voor iemand die gewend is om in eenvoudige omstandigheden met openbaar vervoer rond te reizen. So'n La blijkt een provinciehoofdstad ter grootte van Gent te zijn. Minderheden zijn er niet zichtbaar aanwezig.
Het provinciehuis bevindt zich tegenover het hotel. Aan de ingang staan geschilderde propagandaborden zoals je ze overal kunt vinden. De ene toont Ho tijdens de oorlog met de Amerikanen. Je ziet hoe ze succesvol vliegtuigen uit de lucht halen. Op de andere staat Ho terwijl hij soldaten op een plein toespreekt. Op de achtergrond suggereren electriciteitspalen dat het land modern en ontwikkeld is.

Om 19 uur vertrekken we met de drie voertuigen richting avondeten. We laten de stad achter ons en volgen de duisternis tot we bij een typisch Thai-huis komen, een soort cultureel centrum met podium en zaal. We maken kennis met de vice-rector (een vrouw) van de universiteit, een onderdirecteur van het TTI (Teacher Training Institute, één in iedere provincie), een project assistent van het TTI die instaat voor ons project, twee blanke vrijwilligers waarmee ik later nog zal samenwerken en enkele Thai vrouwen die ons ontvangen met een bijzondere gastvrijheid. We mogen ons opmaken voor de rituelen van het avondeten en daarna volgt er een avond met cultureel programma. Ik deel de tafel onder meer met de project assistent, een klein mannetje met een aanblik die niet veel vertrouwen bij me opwekt. Tijdens het eten wordt er deze keer massa's verbroederd, telkens 'tot op de bodem'. Iedere poging om een half glas te verkrijgen of vals te spelen met water mislukt en zonder andere mogelijkheid laat ik me meevoeren met hun ritme. Vooral de project assistent, die instaat voor de implementatie van ons project op niveau van het TTI, gaat op in de sfeer van verbroedering en blijft maar toasten en verbroederen. Het eten valt best te pruimen, sommige schotels bevatten voor mij vreemde vleesachtige soorten, al denk ik niet dat er slang of hond tussen zat.
Wanneer iedereen in de stemming is, start het culturele gedeelte. Acht lokale Thai-meisjes verzorgen een voorstelling van traditionele dansen. Tussendoor dragen alle belangrijke aanwezigen bij tot de avond met speech, zang (karaoke is populair in heel Zuid-Oost Azië) en dans. Al deze ongetwijfeld memorabele momenten monden uit in een totale climax. Iedereen wordt uitgenodigd, je mag niet weigeren, om mee te dansen. Er wordt een ketting gevormd die rond een aarden pot danst met daarin gestookte alcohol en een kleurrijke brij. In deze pot bevinden zich zes bamboerietjes. We worden tijdens de rest van de avond constant uitgenodigd om met een groepje een slok te nemen van deze lekkere drank. De project assistent legt tijdens het drinken z'n vinger op m'n strot om te checken of er wat naar binnen vloeit. Nadat hij zeker is van mijn goede wil schudden we de hand en bezegelen we onze vriendschap. De ketting verandert geleidelijk in een dans waarbij we met onze handjes mogen draaien en nog wat later worden er lange bamboestokken bovengehaald. Sommigen onder jullie zullen deze traditionele dans of spel nog herinneren van in Peking Express. De bamboestokken worden per twee (in totaal een achttal) tegen de grond geslagen en zorgen voor een opzwepende gedreun. Na twee keer uit elkaar te kloppen worden ze gesloten. Wij springen twee aan twee met het ene en vervolgens het andere been tussen de stokken om dan op de derde tel te verplaatsen naar de ruimte tussendoor terwijl de stokken gesloten worden. Het klinkt waarschijnlijk moeilijker dan het is maar zorgt toch voor de nodige hilariteit bij foute sprongen. Meestal wordt dan het ritme geleidelijk aan opgedreven maar deze extra moeilijkheid is voor een andere keer. Als slot van de avond wordt er nog eens een ketting gevormd. Uiteindelijk brengen de chauffeurs, die snel nog wat borrels naar binnen gieten op uitnodiging, ons met een gelukzalige roes door de duisternis naar het hotel waar ik voldaan in slaap val.

Wordt vervolgd...