De bergen
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Filip en Marieke
30 Mei 2007 | Vietnam, Dien Bien Phu
Laat ik maar meteen met het goede nieuws beginnen, ik heb de job die ik zo graag wou! Vanaf augustus kan ik beginnen werken aan in Quy Nhon. De jobbeschrijving is wat veel om hier volledig uit te doeken te doen. Het klinkt in ieder geval allemaal heel interessant en ik ben erg gelukkig met het vooruitzicht dat ik ook zal kunnen werken. Ik blijk er niet zo heel goed tegen te kunnen om niets te doen. Ik zou graag met Filip meegaan om een kijkje te nemen op de scholen, maar dat kan dus niet. Filip mag dan weer niet meedoen met de toeristische uitstappen omdat hij een werkvisum heeft. Niet dat er op de plaatsen waar we nu zijn veel dingen te doen zijn voor toeristen, het is ten minste in theorie netjes verdeeld.
Filip heeft nauwelijks tijd om stukjes te schrijven, dus zal ik de blog maar verder aanvullen. Meteen naar onze vakantie in Sam Son zijn we vertrokken naar een aantal provincies in de bergen waar Filip scholen moet bezoeken. Van de heenrit herinner ik me niet al te veel. Ik heb gelukkig het grootste deel van de lange reis geslapen. Ik had nog nooit in een nachtrein gereisd, dus dat was al een belevenis op zich. We hadden er wat geld tegen gesmeten en konden daarom in zo'n cabine slapen met stapelbedden. We werden erg door elkaar geschud, maar voor de rest was het vrij comfortabel (wat helaas niet kan gezegd worden van onze andere vervoermiddelen). Eenmaal aangekomen in Lao Cai, een stad aan de Chinese grens, moesten we meteen de bus op voor een lange rit naar Lai Chau. Het was een lastige en opnieuw lange reis over wegen die er niet overal even goed bij lagen. Vooral de Vietnamese dames bleken daar niet zo bestand tegen te zijn. Om beurten hingen ze uit het raam om te kotsen. Niet echt bevorderlijk voor de sfeer op de bus. Gelukkig maakte het uitzicht veel goed. De landschappen waren onbeschrijfelijk mooi.
Lai Chau zelf is een nogal vreemde stad. Er bestond al een provinciehoofdstad, maar om een onbekende reden voldeed die niet meer. Iemand heeft toen beslist om van een klein dorpje de nieuwe provinciehoofdstad te maken. De oude provinciehoofdstad en het dorpje wisselden van naam, en zoals enkel de Vietnamezen dit kunnen, werd er hard gewerkt om het dorpje om te toveren tot een heuse stad. In Vietnam zijn er voor ongeveer alles standaardnormen opgelegd. Iedereen doet heel erg zijn best om die standaarden te behalen. Zo rijden we in standaardbussen over standaardewegen naar standaarddorpen om standaardscholen te bezoeken. Om de standaarden te halen zijn de mensen in Lai Chau druk in de weer om brede en lange banen aan te leggen voor verkeer dat er niet is en om huizen te bouwen waar op het eerste zicht niemand in lijkt te gaan wonen. Ook voor deze problemen zal er ongetwijfeld een oplossing gevonden worden. In Lai Chau heb ik niet zo gek veel gedaan. Aangezien de stad nog niet af is, was er niet veel te doen. Mijn idee om in de omgeving rond te wandelen liet ik snel varen na mijn eerste ontmoetingen met blaffende honden die een heel stuk achter me bleven lopen en buffels die in het midden van de weg met hun horens naar mij lagen te zwaaien. Mijn boekenvoorraad is aanzienlijk geslonken.
Ik was er niet echt rouwig om dat we al na twee dagen de stad verlieten. We werden deze keer in een minibusje gestoken (Rwandan style) om 7u later aan te komen in Dien Bien Phu. Er bestaan gemakkelijkere manieren om te reizen. Ook hier weer werden alle ongemakken snel vergeten dankzij het uitzicht.We reden urenlang door de bergen en af en toe door een klein dorpje. Het was dan ook vrij verbazend om in zo'n afgelegen gebied zo'n grote stad met de allures van Hanoi aan te treffen. Het zal misschien weer zo iets typisch Vietnamees zijn. Ik kan me niet voorstellen dat er iemand anders in staat is om op het idee te komen in een gebied dat verlaten is door god en klein pierken zo'n gigantische stad te bouwen en daar dan ook nog eens in te slagen. Vietnamezen lijken werkelijk in staat te zijn om de meest geschifte ideeën te verwezenlijken. Dien Bien heeft duidelijk de standaardnormen al bereikt. De straten zijn af en worden opgefleurd door veel bomen en gekke verlichtingspalen, er is een grote markt, een rondpunt en er zijn zelfs musea en pagoda's. Misschien is Dien Bien al op weg om een advanced of excellent city te worden. Het ziet er nog een beetje leeg uit, maar daar wordt hard aan gewerkt. De Vietnamese regering heeft een programma ontwikkelt om Vietnamezen aan te moedigen om zich in Dien Bien te vestigen. Behalve dat een lege stad een beetje stom is, is het voor Vietnam een historisch belangrijke plek die ze graag levendig willen houden. Hier is de opstand tegen de Fransen begonnen en zijn er een paar belangrijke veldslagen gevoerd. Dat de Vietnamezen die gewonnen hebben laten ze graag blijken met de vele monumenten en musea. In één van die musea kwamen we een oud strijder tegen die aan zijn zoon wou laten zien hoe hard het volk gevochten heeft voor wat Vietnam nu is. Hij glom van trots toen we vroegen of we een foto van hem mochten nemen. Dit kon niet zonder eerst zijn jas aan te trekken met alle decoraties die hij had gekregen. Tijdens het poseren gaf hij een hele uitleg in het Vietnamees, waarvan de collega van Filip kleine stukjes vertaalde. Het kwam er geloof ik op neer dat het nu vrede is en dat alle buitenlanders welkom zijn Vietnam. Je hebt het nu gehoord van een gerespecteerde Vietnamees, er zijn geen redenen meer om niet naar dit prachtige land te komen. Hoe mooi dit land wel is konden 's avonds nog maar eens ervaren tijdens een fietstochtje door de rijstvelden. De zon was al aan het dalen en wierp een prachtig licht op de velden. Hele gezinnen waren druk bezig met het oogsten. Naar het schijnt was de rijst dit jaar van een uitzonderlijk goede kwaliteit en kwantiteit. Iedereen was dan ook in opperbeste stemming had en een vriendelijk woordje of glimlach over voor de buitenlanders. Dat zijn van die momenten waarop je weet waarom je ook al weer in buitenland wou werken. Het is soms moeilijk omdat al degenen die je graag ziet zo ver weg zijn en je niet altijd begrijpt wat er rond je gebeurd. Er is steeds die onzekerheid, ook al heb ik nu het geluk dat ik een goede job heb gevonden, alles kan zo snel veranderen. Reizen brengt altijd ongemakken met zich mee en op een bepaald zou je je gaan afvragen waarom je in godsnaam niet in België in een zetel hangt en een regelmatig leven hebt. Een fietstochtje door de rijstvelden doet op zo'n moment wonderen. Je voelt in alle cellen van je lichaam dat je intens leeft en dat je deze momenten nooit meer zal vergeten.
Filip heeft nauwelijks tijd om stukjes te schrijven, dus zal ik de blog maar verder aanvullen. Meteen naar onze vakantie in Sam Son zijn we vertrokken naar een aantal provincies in de bergen waar Filip scholen moet bezoeken. Van de heenrit herinner ik me niet al te veel. Ik heb gelukkig het grootste deel van de lange reis geslapen. Ik had nog nooit in een nachtrein gereisd, dus dat was al een belevenis op zich. We hadden er wat geld tegen gesmeten en konden daarom in zo'n cabine slapen met stapelbedden. We werden erg door elkaar geschud, maar voor de rest was het vrij comfortabel (wat helaas niet kan gezegd worden van onze andere vervoermiddelen). Eenmaal aangekomen in Lao Cai, een stad aan de Chinese grens, moesten we meteen de bus op voor een lange rit naar Lai Chau. Het was een lastige en opnieuw lange reis over wegen die er niet overal even goed bij lagen. Vooral de Vietnamese dames bleken daar niet zo bestand tegen te zijn. Om beurten hingen ze uit het raam om te kotsen. Niet echt bevorderlijk voor de sfeer op de bus. Gelukkig maakte het uitzicht veel goed. De landschappen waren onbeschrijfelijk mooi.
Lai Chau zelf is een nogal vreemde stad. Er bestond al een provinciehoofdstad, maar om een onbekende reden voldeed die niet meer. Iemand heeft toen beslist om van een klein dorpje de nieuwe provinciehoofdstad te maken. De oude provinciehoofdstad en het dorpje wisselden van naam, en zoals enkel de Vietnamezen dit kunnen, werd er hard gewerkt om het dorpje om te toveren tot een heuse stad. In Vietnam zijn er voor ongeveer alles standaardnormen opgelegd. Iedereen doet heel erg zijn best om die standaarden te behalen. Zo rijden we in standaardbussen over standaardewegen naar standaarddorpen om standaardscholen te bezoeken. Om de standaarden te halen zijn de mensen in Lai Chau druk in de weer om brede en lange banen aan te leggen voor verkeer dat er niet is en om huizen te bouwen waar op het eerste zicht niemand in lijkt te gaan wonen. Ook voor deze problemen zal er ongetwijfeld een oplossing gevonden worden. In Lai Chau heb ik niet zo gek veel gedaan. Aangezien de stad nog niet af is, was er niet veel te doen. Mijn idee om in de omgeving rond te wandelen liet ik snel varen na mijn eerste ontmoetingen met blaffende honden die een heel stuk achter me bleven lopen en buffels die in het midden van de weg met hun horens naar mij lagen te zwaaien. Mijn boekenvoorraad is aanzienlijk geslonken.
Ik was er niet echt rouwig om dat we al na twee dagen de stad verlieten. We werden deze keer in een minibusje gestoken (Rwandan style) om 7u later aan te komen in Dien Bien Phu. Er bestaan gemakkelijkere manieren om te reizen. Ook hier weer werden alle ongemakken snel vergeten dankzij het uitzicht.We reden urenlang door de bergen en af en toe door een klein dorpje. Het was dan ook vrij verbazend om in zo'n afgelegen gebied zo'n grote stad met de allures van Hanoi aan te treffen. Het zal misschien weer zo iets typisch Vietnamees zijn. Ik kan me niet voorstellen dat er iemand anders in staat is om op het idee te komen in een gebied dat verlaten is door god en klein pierken zo'n gigantische stad te bouwen en daar dan ook nog eens in te slagen. Vietnamezen lijken werkelijk in staat te zijn om de meest geschifte ideeën te verwezenlijken. Dien Bien heeft duidelijk de standaardnormen al bereikt. De straten zijn af en worden opgefleurd door veel bomen en gekke verlichtingspalen, er is een grote markt, een rondpunt en er zijn zelfs musea en pagoda's. Misschien is Dien Bien al op weg om een advanced of excellent city te worden. Het ziet er nog een beetje leeg uit, maar daar wordt hard aan gewerkt. De Vietnamese regering heeft een programma ontwikkelt om Vietnamezen aan te moedigen om zich in Dien Bien te vestigen. Behalve dat een lege stad een beetje stom is, is het voor Vietnam een historisch belangrijke plek die ze graag levendig willen houden. Hier is de opstand tegen de Fransen begonnen en zijn er een paar belangrijke veldslagen gevoerd. Dat de Vietnamezen die gewonnen hebben laten ze graag blijken met de vele monumenten en musea. In één van die musea kwamen we een oud strijder tegen die aan zijn zoon wou laten zien hoe hard het volk gevochten heeft voor wat Vietnam nu is. Hij glom van trots toen we vroegen of we een foto van hem mochten nemen. Dit kon niet zonder eerst zijn jas aan te trekken met alle decoraties die hij had gekregen. Tijdens het poseren gaf hij een hele uitleg in het Vietnamees, waarvan de collega van Filip kleine stukjes vertaalde. Het kwam er geloof ik op neer dat het nu vrede is en dat alle buitenlanders welkom zijn Vietnam. Je hebt het nu gehoord van een gerespecteerde Vietnamees, er zijn geen redenen meer om niet naar dit prachtige land te komen. Hoe mooi dit land wel is konden 's avonds nog maar eens ervaren tijdens een fietstochtje door de rijstvelden. De zon was al aan het dalen en wierp een prachtig licht op de velden. Hele gezinnen waren druk bezig met het oogsten. Naar het schijnt was de rijst dit jaar van een uitzonderlijk goede kwaliteit en kwantiteit. Iedereen was dan ook in opperbeste stemming had en een vriendelijk woordje of glimlach over voor de buitenlanders. Dat zijn van die momenten waarop je weet waarom je ook al weer in buitenland wou werken. Het is soms moeilijk omdat al degenen die je graag ziet zo ver weg zijn en je niet altijd begrijpt wat er rond je gebeurd. Er is steeds die onzekerheid, ook al heb ik nu het geluk dat ik een goede job heb gevonden, alles kan zo snel veranderen. Reizen brengt altijd ongemakken met zich mee en op een bepaald zou je je gaan afvragen waarom je in godsnaam niet in België in een zetel hangt en een regelmatig leven hebt. Een fietstochtje door de rijstvelden doet op zo'n moment wonderen. Je voelt in alle cellen van je lichaam dat je intens leeft en dat je deze momenten nooit meer zal vergeten.
-
30 Mei 2007 - 09:34
Wouter:
Proficiat met de job Marieke!! Maar ik snap niet goed waarom je schrijft dat je een mooi uitzicht had in de bus als de dames uit de ramen hangen over te geven. Zie je dan nog iets door die ramen?
We zullen bij elk hapje rijst aan jullie denken! geniet er van!! -
30 Mei 2007 - 09:50
Tante Mieke:
Proficiat met de felbegeerde job Marieke ! Blijkbaar komt toch alles op z'n pootjes terecht. Maar... hoe ver (of hoe dicht...) zal je nu van Filip zitten ?
dikke zoen -
30 Mei 2007 - 12:16
Chris Van Kerckhove:
Ik heb met veel genoegen je verslag gelezen en ben heel blij dat je de job hebt. Je begint in augustus, klopt dat ? En moet je naar het Zuiden afreizen of kan je in het Noorden blijven?
Tot lees,
Chris -
30 Mei 2007 - 14:39
Ilse:
Ha, the pleasures of travelling: mottige bussen en wegen. Hihi. Ik zie de kots al voor mij uit vliegen! Maar inderdaad de landschappen en mensen zullen heel veel goed maken! Proficiat met de job en tot binnenkort. Probeer trouwens die cursus maar te herprogrammeren zodat je naar het citéfeest kan komen! En blijven schrijven hé, zo zijn wij ook een beetje in Vietnam. -
30 Mei 2007 - 15:29
Lies In Rwanda:
Een dikke proficiat met de job, en welkom in de wereld van VSO!!! Moet je nog naar nederland en/of engeland voor cursus? En hoever zal je van Filip zitten? Hou me zeker op de hoogte van je job; wie weet kunnen we uitwisseling doen tussen Rwanda en Vietnam, en de nodige studie-reizen organiseren??? Ben altijd bereid om tot daar te komen om m'n ervaring en kennis met je te delen!!!
Veel succes, en hou ons op de hoogte!
Lies -
30 Mei 2007 - 15:51
Tom:
Proficiat met jouw job. Niets doen lijkt me inderdaad niets voor jou. En jouw stukjes lees ik met evenveel plezier als die van Filip. Hou jullie haaks daar! -
30 Mei 2007 - 16:36
Nathalie:
Dag Marieke en Filip in de bergen,
zal ik maar mooi meedoen met de rest en je ook alvast proficiat wensen met je nieuwe job.
Verder geniet ik enorm van je verhalen te lezen. Het is ook nog een beetje nagenieten van mijn tripje. Een deel van mijn lijf zou heel graag in jou plaats zijn...Momenteel werk ik nu hééél hard en probeer ik op die manier centjes bijeen te sparen en volgend jaar ook nog eens een heuse trip te maken (en wie weet als je nog niet in België zit, kom ik je dan wel bezoeken). Ja, ja ze zeggen dat als je eens de kriebels te pakken hebt, je deze nog niet zo snel kwijt geraakt. En jij kan er van meespreken hé!
Geniet, geniet en geniet ervan!
Dikke kus Nathalie -
30 Mei 2007 - 16:40
Patrick Hollebosch:
Als ik dit lees moet ik denken aan mijn beginperiode bij de Belgische coöperatie. Het was wel in den Congo, toenmalig Zaïre, met eenzelfde stramien als hier. Nu ik oud geworden ben in de coöperatie en me hoofdzakelijk bezig hou met "politiek van de samenwerking" (leefmilieu en ontwikkelingssamenwerking) krijg ik zowaar heimwee naar het echte gebeuren.
Zal de vorige berichten eens nalezen.
Buiten mijn professioneel bezig zijn met coöperatie werk ik verder nog mee aan Ingenieurs zonder Grenzen... Moesten jullie "technische problemen" tegenkomen in de dorpen, dan zijn we steeds bereid om daar ons licht te laten op schijnen. Er staan wel wat anciens aan de zijlijn om bij te springen.
Groeten uit Wondelgem
PH -
31 Mei 2007 - 07:13
Marieke:
Quy Nhon is inderdaad een heel eind van Hanoi. Als je op het kaartje boven aan deze pagina klikt, dan kan je in het zuiden Quy Nhon zien. Het zou zo'n 1700 km van Hanoi zijn ... . Niet evident dus. De job was echter zo interessant dat ik deze kans niet wou laten liggen. Het is ieder geval al beter dan in België te zitten, of niets te doen in Hanoi. Met het vliegtuig naar Da Nang en vervolgens eentje naar Hanoi zouden we op 3u bij elkaar kunnen zijn. (Sorry Sabine voor het overmatig gebruik van vliegtuigen. Ik zal de belasting van het milieu proberen compenseren door zo vegatarisch mogelijk te leven). Het moet dus wel mogelijk zijn om af en toe een weekend samen door te brengen. Filip kijkt er al naar uit om af en toe naar de zee te komen, en ik denk dat af en toe naar de grote stad gaan ook wel leuk is. -
01 Juni 2007 - 08:23
Karolien:
hoi marieke,
dit wil dus zeggen dat je binnen een maand niet terug bent hé!!
de volgende Johnny depp avond zal dus in vietnam moeten plaatsvinden!!
ik zoek alvast een gepaste datum met maaike en nathalie..
ik vind het echt straf wat je doet marieke, ik zou dat echt niet kunnen, dit komt misschien ook omdat met mijn luie kont in de zetel hangen toevallig mijn hobby is!!groetjes uit het bruisende , op een berg gelegen , met fantastische wegen en prachtige uitzichten Mechelen!! -
02 Juni 2007 - 09:27
Marie-Rose:
Tof voor jou de job te vinden en te krijgen waar je van droomt en dat blijkbaar in een fantastische omgeving met je vriend naast jou! Geniet er van hoor! -
02 Juni 2007 - 10:34
Claude:
Laat ik maar beginnen met de rest de vervoegen met je te feliciteren met de nieuwe uitdaging! Verder moet ik zeggen dat ik na het afdrukken en lezen van ondertussen zo een 27 A4 pagina's blog sta te popelen om jullie achterna te komen. Bij het lezen heb ik al aardig wat keren mijn wenkbrouwen gefronst moet ik bekennen, wel voor alle duidelijkheid vergezeld van een lach. Een ongelooflijk gek en boeiend land lijkt me dit wel. Verder moet ik jullie zeker aanmoedigen om te blijven schrijven, jullie hebben echt wel literair talent! Nooit eraan gedacht om jullie ervaringen bij terugkeer in boekvorm uit te geven?;) Ik ben niet zo een poster van reacties maar dit betekent niet dat ik niet aan jullie denk, wees maar gerust!Ondertussen is mijn immuniteitssysteem zich aan het opbouwen met een aardig bedrag aan injecties moet ik zeggen;)
Mijn reispas is reeds ok en zonet heb ik via mail een visum aangevraagd aan de Vietnamese ambassade in Brussel. De voorbereidingen zijn dus in volle gang...
Manman, ik kijk er echt ongelooflijk naar uit de legendarische woorden 'I was in Nam' te kunnen verkondigen. Vele vele groeten aan Filip en beide a distant hug:)
Tot binnen 2 maandjes!! -
02 Juni 2007 - 14:48
Papa En Mama:
Marieke en Filip,
Blij dat mama nu ook wereldwijd verspreid wordt...
Stond zij op de weegschaal om het gewicht wat naar beneden te halen? Of heb ik het weer verkeerd voor? -
03 Juni 2007 - 20:56
Annietché:
Verdorie, de computer hier wilt de videootjes niet afspelen, dus dat zal voor een andere keer zijn. Maar ik ben al blij met de foto's die jullie verhalen nog levendiger maken!
Tot gauw Marieke! -
05 Juni 2007 - 23:47
Annietché:
Nog eens geprobeerd en nu lukt het perfect: leuk die videootjes. Post er gerust nog zou ik zeggen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
