Nog eens een berichtje

Ik weet het, het is al ontzettend lang geleden dat we onze blog nog eens hebben aangevuld. Ik geloof dat na verloop van tijd alles zo’n beetje went. Wat ooit zo bizar en verwonderlijk leek hoort nu bij onze routine en dagelijks leven. Het lijkt allemaal zo gewoon dat het niet meer in ons op komt om onze blog aan te vullen. Het is pas als er nieuwe vrijwilligers aankomen, of als je bezoek krijgt van familie en vrienden dat je alles weer met een vers paar ogen gaat zien. En dan valt het je weer op dat het inderdaad niet gewoon is dat je bier met ijsblokjes drinkt (voor jullie echte Belgen op jullie paard springen: probeer maar eens ongekoeld bier te drinken bij 35 graden!), dat mensen op de dansvloer hun helm gewoon aanhouden en dat je voorovergebogen op kinderstoeltjes je maaltijden eet. Je kijkt er zelfs nog nauwelijks van op als je een brommer ziet passeren met 4 varkens op gebonden, of 3 WC potten.
Ik weet niet zo goed meer waar ik moet beginnen. Degenen die het wat van dichterbij hebben gevolgd weten dat het werk met ups en downs is verlopen. Ik kijk toch vooral met heel erg positieve gevoelens terug. Ik heb een aantal ontzettend goede vrienden gemaakt in Quy Nhon, ik merk dat ik erg gehecht ben geraakt aan de stad en heb ergens aanvaard dat het werk waarschijnlijk wel altijd traag vooruit zal gaan. Ik heb beslist om er me nog een jaar volop op te smijten. Filip zijn contract is ook terug verlengd met een paar maanden. En hey, we wonen in een tropisch land, in tegenstelling tot jullie hebben we wel zon gehad. Je hoort ons niet klagen.

In tegenstelling tot de rest van het jaar was de zomer ontzettend druk. Het is werkelijk voorbij gevlogen. Ik kon niet in Quy Nhon blijven omdat er ten eerste examens waren, en daarna de zomervakantie volgde. Er is in het verleden altijd erg veel corruptie geweest tijdens de examenperiode. De overheid probeert daar nu echt iets aan te doen, maar het blijkt moeilijk om zulke diepgewortelde gewoontes eruit te krijgen. De leerkrachten aan de universiteit werden letterlijk een maand opgesloten om een de examens op te stellen en daarna te verbeteren (en dan dacht ik dat examens verbeteren in België een hondenjob was). Het gebouw waar dat allemaal gebeurde was helaas net dat gebouw met mijn kamer in. Ik kon kiezen om ook een maand opgesloten te zitten of ergens anders een onderkomen te zoeken. Ik heb natuurlijk voor het laatste gekozen. Ik werd wel een beetje bruusk voor de keuze gesteld. Ik had maar één middag tijd om een alternatief te zoeken en alles wat ik had te verhuizen. Ach, de communicatie, het blijft een hekel punt.
Ik heb uiteindelijk bijna 3 maanden in Hanoi doorgebracht. Ik heb er een project uitgewerkt met de ouders van een school voor kinderen met een handicap, en wat werk voor het VSO zelf gedaan. Mijn ouders hebben ons een maand bezocht en zo kon ik ook nog eens wat van Vietnam zien. Het was fantastisch om mijn familie even zo dicht bij te hebben. We zijn net nog een weekje naar Cambodia geweest. De tempels van Angkor stonden al een tijdje hoog op ons ‘to see’ lijstje. Het is helaas een lijstje dat nooit uitgeput raakt. Voor alles wat we doorstrepen komen er wel weer 3 droombestemmingen in de plaats. En as we speak is Teresa in Vietnam. Ze is even overgekomen uit Maleisië.
Ik heb volop genoten van het stadsleven in Hanoi: bezoekjes aan de opera en cinema, etentjes in Belgische en andere restaurants, nagels laten lakken, shoppen, ... . Toch voelt het ook weer goed om terug in Quy Nhon te zijn. Het zit in die kleine dingen. De fruit shakes smaken bijvoorbeeld nergens zo lekker als hier op de stoep. En ze zijn zonder twijfel ook nergens zo goedkoop. Ik heb nog geen beter loopbaantje gevonden dan de weg langs de zee, en het moon festival is hier zoveel leuker. Momenteel is midden van de herfst in de maankalender. Het is me niet zo heel erg duidelijk wat er precies gevierd wordt. Iemand vertelde me dat de maan in het midden van de herfst zo helder is dat je de vrouw die op de maan woont kan zien. Het is vooral een kinderfestival. Ik Hanoi gaan de festiviteiten vooral op scholen door. ’s Avonds komt er dan een massa volk naar het centrum. Denk aan de hoogdagen van de Gentse Feesten maar dan 3 keer zoveel mensen en zeker 10 keer zoveel lawaai. Het lijkt alsof alle 8 miljoen inwoners van Hanoi, aangevuld met een paar duizend toeristen, zich tegelijk door de nauwe straatjes van het oude centrum willen persen. Het was op zijn minst een interessante ervaring, maar ik moet toegeven dat ik toch opgelucht was toen ik uit de massa geraakte. In Quy Nhon komen op het moon festival de ‘leeuwendans groepen’ hun kunsten tonen. De groepen die al maanden aan het oefenen zijn nemen het tegen elkaar op. Elke groep wordt aan gevoerd door een jongen verkleed als aap. Er wordt een kar meesleept met de muziekanten en een soort ladder. Als mensen de groep zien aankomen klimmen ze op het dak van hun huis en hangen geld aan een soort vislijnen. De dansers worden opgejut door de vele kinderen, die de leeuwen helpen om het geld te vinden. De leeuw/draak doet een indrukwekkend dans, je vergeet even dat je eigenlijk kijkt naar een groep jongens onder een laken staat te kijken. Na veel joelen en zingen kruipen de leeuwen op hun ladder om het geld op te halen. Heel spectaculair, en best verwonderlijk dat er niet meer ongevallen gebeuren. Een mooi begin van een nieuw schooljaar. De mooncake die nu overal gegeten wordt valt iets minder mee. We blijven toch een andere idee hebben over dessertjes.

Mama: ik ben er trots op dat je je vliegangst hebt overwonnen! Ik heb erg genoten van jullie bezoek.
Teresa: idem voor jouw bezoek, ik verwacht je in het najaar in HCMC!
Greet en Wim: proficiat met Kato
Broer, zus, familie en alle anderen: ik mis jullie en kijk uit naar het kerstbezoek!