Good morning Vietnam!
Door: Filip
Blijf op de hoogte en volg Filip en Marieke
28 December 2006 | België, Gent
Het is net acht uur voorbij. De ochtend lacht me toe. Ik verleg het deken en voel ik de koude op m'n gezicht. Ik draai me nog eens om, scherm me af. Nee, dit is geen Vietnam, ik ben verdorie nog altijd in dat kille winderige miezerige landje.
De zon brandt niet in m'n gezicht. De mensen rondom me hebben geen Aziatisch uiterlijk. De enige Vietnamees die ik gezien heb, woont achter de Korenlei en heeft een restaurant. Ik sta niet op de luchthaven waar m'n geliefde zal toekomen om smachtend in m'n armen te vallen. Marieke is me voor. Zij weet nu al hoe Hanoi eruit ziet, hoe het voelt om te verdwalen in kleine steegjes, waar je moet zijn om kleren aan te schaffen. Zij heeft een heerlijke 25 graden met zonneschijn terwijl ik nog een week mag genieten van de regen. Hoe is het zo ver kunnen komen?
Een werkvisum is niet zo maar een vodje papier. Om zo'n officieel document te verkrijgen, heb je een nummer nodig. En voor zo'n nummer zijn er heel wat stappen nodig, stappen die soms tijd vergen. De visumprocedure, opgestart op 31 oktober en vertraagd door de APEC-top waar onder meer Bush mocht opdraven, werd uiteindelijk succesvol beëindigd na een ruim bemeten vijftal weken. Voor andere landen, zoals Niger, verkrijg je een visum op enkele dagen. Je merkt het, context is everything en Vietnam is nu eenmaal het land dat ik mag beleven.
Gezien de nakende kerstvakantie werd dan maar besloten om het vertrek te verplaatsen naar het nieuwe jaar. Op 2 januari vertrek ik op Zaventem om, na tussenlandingen in Frankfurt (daar gaat m'n bagage) en Bangkok, op 3 januari in de vroegte Hanoi te begroeten. Daar zal ik smachtend in de armen van m'n geliefde vallen terwijl ze me inleidt in de Vietnamese gewoontes, me begeleidt langs de steegjes van Hanoi en me herinnert aan de lessen die ze er geleerd heeft.
Hier sta ik dus nog even in dat belgenlandje, in volle anonimiteit wachtend op een vertrek dat iets te laat komt voor een vorstelijke ontvangst van m'n geliefde. Maar ik klaag niet, ik kijk vooruit naar een jaar om nooit te vergeten.
De zon brandt niet in m'n gezicht. De mensen rondom me hebben geen Aziatisch uiterlijk. De enige Vietnamees die ik gezien heb, woont achter de Korenlei en heeft een restaurant. Ik sta niet op de luchthaven waar m'n geliefde zal toekomen om smachtend in m'n armen te vallen. Marieke is me voor. Zij weet nu al hoe Hanoi eruit ziet, hoe het voelt om te verdwalen in kleine steegjes, waar je moet zijn om kleren aan te schaffen. Zij heeft een heerlijke 25 graden met zonneschijn terwijl ik nog een week mag genieten van de regen. Hoe is het zo ver kunnen komen?
Een werkvisum is niet zo maar een vodje papier. Om zo'n officieel document te verkrijgen, heb je een nummer nodig. En voor zo'n nummer zijn er heel wat stappen nodig, stappen die soms tijd vergen. De visumprocedure, opgestart op 31 oktober en vertraagd door de APEC-top waar onder meer Bush mocht opdraven, werd uiteindelijk succesvol beëindigd na een ruim bemeten vijftal weken. Voor andere landen, zoals Niger, verkrijg je een visum op enkele dagen. Je merkt het, context is everything en Vietnam is nu eenmaal het land dat ik mag beleven.
Gezien de nakende kerstvakantie werd dan maar besloten om het vertrek te verplaatsen naar het nieuwe jaar. Op 2 januari vertrek ik op Zaventem om, na tussenlandingen in Frankfurt (daar gaat m'n bagage) en Bangkok, op 3 januari in de vroegte Hanoi te begroeten. Daar zal ik smachtend in de armen van m'n geliefde vallen terwijl ze me inleidt in de Vietnamese gewoontes, me begeleidt langs de steegjes van Hanoi en me herinnert aan de lessen die ze er geleerd heeft.
Hier sta ik dus nog even in dat belgenlandje, in volle anonimiteit wachtend op een vertrek dat iets te laat komt voor een vorstelijke ontvangst van m'n geliefde. Maar ik klaag niet, ik kijk vooruit naar een jaar om nooit te vergeten.
-
30 December 2006 - 14:43
Saar:
We voelen met je mee ! -
30 December 2006 - 23:26
Anniek:
Nog heel even volhouden Filip... en nog heel even profiteren van de typisch Belgische dingen om dan idd aan een nooit te vergeten jaar te beginnen! -
05 Januari 2007 - 11:08
Suzanne:
ahaaaa zo zit het dus!!!! ben blij op de hoogte te zijn, en dat je er eindelijk bent!!! veel plezier samen en vele groeten aan didier!!! en natuurlijk een fantastisch jaar...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
