Bijna terug
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Filip en Marieke
12 Januari 2007 | Vietnam, Hanoi
Filip moet dringend deze blog eens aanvullen met zijn eerst Vietnamervaringen. Ik heb de indruk dat hij goed gestart is, de rest vertelt hij zelf wel eens als hij even tijd heeft.
Mijn drie weken Vietnam zitten er ondertussen al bijna op. Vanavond vlieg ik al terug naar huis. Hoewel het nu al niet helemaal meer duidelijk is waar dat 'huis' dan precies is. In België is het meeste van ons gerief al opgeborgen, en leef ik met het minimum. De voorbije weken heb ik me ondergedompeld in mijn leven. ik heb tijd genomen om het land te leren kennen, de eerste woordjes Vietnamees te leren, werk te zoeken en ten slotte Filip nog even te vergezellen op huizenjacht. Hanoi is al een beetje thuis geworden.
Het is gek hoe snel je eigenlijk went aan een heel nieuwe context. De eerste dagen loop je nog bijzonder op je hoede rond in de drukke en veel te nauwe straatjes. Je probeert om alle kleuren, vormen en geuren zo goed mogelijk in je geheugen te prenten, als in een soort angst om het overzicht te verliezen van een vreemde wereld waarvan je de gevaren niet kent. Beetje bij beetje ontdek je echter structuur in de chaos. Eerst worden de straten rond je hotel vertrouwd terrein. Even later loop je bijna automatisch de route van je hotel naar je favoriete theehuis. De mens is een gewoontedier. Al snel merk je op dat je steeds naar dezelde restaurants en winkels gaat. Het geeft je ergens het gevoel om greep te krijgen op de situatie.
En nog wat later loop je door de straten alsof je nooit ergens anders bent geweest. Met het grootste gemak schud je de motortaxi's en cyclo's van je af. je kijkt niet meer op van de dingen die eens zo bizar leken.
Je moet bijvoorbeeld niet meer giechelen als het rond 21U pyamatijd wordt, en zelfs de meest respectabele mensen in hun roze of babyblauwe nachtkledij door de straten slenteren. Je moet je eigenlijk een beetje inhouden om zelf niet met zo'n pastelkleurig geval de straat op te gaan. Het ziet er zo comfortabel uit. En wees eerlijk, wie heeft er zijn zijn diepste binnenste nooit van gedroomd om voor het slapengaan, alvast in pyama gestoken, nog even de wereld te zien passeren vanop je stoep? De ultieme vrijheid, wars van alle valse imago's.
En zo zijn er nog duizende kleine details die de stad zo eigen maken. Sommige zijn heel gewoon, andere lijken op het eerste zicht bizar, maar blijken 's avonds niet eens meer de moeite om op je blog te zetten.
Ik ga straks naar huis met een beetje pijn om het afscheid van Filip, maar ook met heel wat verse herrinneringen. Ik neem een stukje Vietnam mee. Zondag sta ik klaar in roze pyama en met badmintonrakket. Wie gaat mee?
Mijn drie weken Vietnam zitten er ondertussen al bijna op. Vanavond vlieg ik al terug naar huis. Hoewel het nu al niet helemaal meer duidelijk is waar dat 'huis' dan precies is. In België is het meeste van ons gerief al opgeborgen, en leef ik met het minimum. De voorbije weken heb ik me ondergedompeld in mijn leven. ik heb tijd genomen om het land te leren kennen, de eerste woordjes Vietnamees te leren, werk te zoeken en ten slotte Filip nog even te vergezellen op huizenjacht. Hanoi is al een beetje thuis geworden.
Het is gek hoe snel je eigenlijk went aan een heel nieuwe context. De eerste dagen loop je nog bijzonder op je hoede rond in de drukke en veel te nauwe straatjes. Je probeert om alle kleuren, vormen en geuren zo goed mogelijk in je geheugen te prenten, als in een soort angst om het overzicht te verliezen van een vreemde wereld waarvan je de gevaren niet kent. Beetje bij beetje ontdek je echter structuur in de chaos. Eerst worden de straten rond je hotel vertrouwd terrein. Even later loop je bijna automatisch de route van je hotel naar je favoriete theehuis. De mens is een gewoontedier. Al snel merk je op dat je steeds naar dezelde restaurants en winkels gaat. Het geeft je ergens het gevoel om greep te krijgen op de situatie.
En nog wat later loop je door de straten alsof je nooit ergens anders bent geweest. Met het grootste gemak schud je de motortaxi's en cyclo's van je af. je kijkt niet meer op van de dingen die eens zo bizar leken.
Je moet bijvoorbeeld niet meer giechelen als het rond 21U pyamatijd wordt, en zelfs de meest respectabele mensen in hun roze of babyblauwe nachtkledij door de straten slenteren. Je moet je eigenlijk een beetje inhouden om zelf niet met zo'n pastelkleurig geval de straat op te gaan. Het ziet er zo comfortabel uit. En wees eerlijk, wie heeft er zijn zijn diepste binnenste nooit van gedroomd om voor het slapengaan, alvast in pyama gestoken, nog even de wereld te zien passeren vanop je stoep? De ultieme vrijheid, wars van alle valse imago's.
En zo zijn er nog duizende kleine details die de stad zo eigen maken. Sommige zijn heel gewoon, andere lijken op het eerste zicht bizar, maar blijken 's avonds niet eens meer de moeite om op je blog te zetten.
Ik ga straks naar huis met een beetje pijn om het afscheid van Filip, maar ook met heel wat verse herrinneringen. Ik neem een stukje Vietnam mee. Zondag sta ik klaar in roze pyama en met badmintonrakket. Wie gaat mee?
-
12 Januari 2007 - 07:07
Mook En Trischa:
Hey marieke en filip,
Ten eerste zouden we willen zeggen dat we beiden denken dat een blog nog steeds open staat voor vrije meningsuiting, moest dat bij jullie niet het geval zijn mag je ons steeds een pak slaag geven.
Ten tweede die beweringen van één of andere Annieché (wie dat mens ook mogen wezen) zijn onterecht gericht. In Maleisië is het immers Mook en Trischa dus wij zouden niet weten wie die Maud en Teresa zouden zijn!
Ten derde willen we ons niet bezig houden met dat gezever van die Annieché maar ons eerder naar jullie richten en zeggen dat we hopen dat je niet te veel heimwee zult hebben als je weer in Gent zit! In ieder geval een goeie vlucht gewenst en we hopen dat je in België geen last krijgt van lastposten zoals Annieché! Filip ook voor u het beste daar in Hanoi!
Af en toe kijken we hoeveel een ticketje KL Hanoi kost maar we hebben nog geen concrete plannen, we houden jullie op de hoogte!
Vele groetjes en tot gauw,
Mook en Trischa
By the way Pakstrikse is in België, hij zit ergens in Brussel zal jullie zijn GSM nummer eens doorsturen en Annieché... wij zien ou ook geire ze! xxx -
12 Januari 2007 - 10:38
Marieke:
Annieché, Mook en Trischa! De webmasters zullen dan toch moeten ingrijpen als het geruzie blijft duren. Ik stel voor dat we het in de lente bijleggen terwijl we een Tiger beer of nog beter een Bia Hanoi drinken ergens op een mooi plekje in Hanoi. -
12 Januari 2007 - 10:57
Freek:
Ik ga zondagochtend gaan squashen, maar ik zal mijn roze pyama aandoen hoor! -
12 Januari 2007 - 11:48
Mook En Trisha:
awel mariek we houden u eraan. gaan voor den bia hanoi want van dienen tiger krijgt ge alleen maar koppijn.k zie ons al zitten. de rwandameiden in hanoi! Hakuna matata! Annietche ge moogt ook altijd nog iets op onze site zetten eh. t is al een tijdje geleden hoor. ziet ge ons misschien niet meer graag? -
12 Januari 2007 - 18:37
(t) Marina:
Hallo Filip went het al een beetje?
Ik kijk uit naar jouw indrukken en belevenissen, allemaal rijke ervaringen.
Heel veel groeten van Ron en mij. -
16 Januari 2007 - 01:05
Annietche:
Ahum ahum, beste Filip, je weet, ik zie je graag he, Marieke, jou zie ik zo mogelijk nog liever, maar Mook en Trischa, jullie moeten zich kalm houden, want anders zal IK met plezier dat pak slaag komen geven! -
16 Januari 2007 - 01:10
Annietche:
Tiger Beer... Marieke, jouw uitnoding klinkt dierlijk (x2), dus snap ik dat je die twee Maleisische kippen ook uitnodigt. Maar natuurlijk zie ik jullie nog graag, mijn malaikas!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
