Afscheid nemen

Xin Chào!

Vrijdagnacht is Marieke terug naar België vertrokken. Tot in mei leggen we ons lot volledig in handen van Skype, enkele jaren geleden was deze manier van contact nog zo goed als ondenkbaar. De verhalen zullen ongetwijfeld aan kwaliteit inboeten, niet iedereen beschikt over haar unieke vertelgave. Ik hoop dat m'n avonturen gedurende de komende maanden onderhoudend genoeg zullen zijn.

Op onze laatste dag zijn we samen naar de zoo geweest. Ik herinner me de zoo van Trivandrum waar m'n toenmalig gezelschap bij lege kooien vertelde over de beesten die erin hadden gezeten. In de Manila Zoo maakte ik kennis met gorilla's die te lijden hadden onder dwangneurose. De Zoo van Hanoi viel dan best nog mee. Je kan natuurlijk geen luxe verwachten zoals in Antwerpen of Plankendaal maar de dieren zouden toch een beetje plaats mogen hebben. De olifanten en kleine beren kregen helemaal geen vrijheid, vastgeketend bleven ze steken in een dwangneurose. Apen werden gevoederd met chips en andere rommel, enig dierenwelzijn is hier ver te zoeken.
Voor de rest was het domein best aangenaam, we genoten van een verse kokosnoot en telden soms zelfs tot vijf vooraleer we het geluid hoorden van tutende brommers.
Ondanks het nakende vertrek slaagden we erin om volop te genieten van elkaars nabijheid. Ik wil je bedanken, liefste, voor een fantastische dag en zie er al naar uit om je terug bij mij te hebben.

De contacten op straat lijken beïnvloed door een constant wantrouwen. Ik denk dat dit komt door de moeilijkheidsgraad van de communicatie. Ze lijken zo anders, gaan heel anders met elkaar om. De snelle praatjes met een verkoopster of motorrijder gaan nog net. Maar soms lopen deze korte gesprekken helemaal fout.
We vragen, zoals vaak, om ons te brengen naar Cãu Gô. De prijs van 15000 Dong wordt snel verkregen en we voegen ons bij de stroom van het verkeer. Op een bepaald moment slaat de bestuurder een weg in die helemaal niet in de goede richting gaat. Intussen stellen ze me een aantal vragen die ik niet begrijp en ik slaag er niet helemaal in om hun m'n beoogde aankomstplaats uit te leggen. We rijden intussen langs prachtige en voorlopig nog minder vertrouwde plaatsen nabij West Lake. Ze vragen me of dit de plaats is die ik bedoel. Uiteindelijk vind ik een kaartje met de straat waar we heen moeten. Ik had blijkbaar de g iets te veel als een k uitgesproken en m'n zanglijnen waren niet zo best. De bestuurder kijkt even wat sip als ik hem betaal, maar ik weet dat 15000 sowieso de afgesproken prijs is en uiteindelijk aanvaard hij het geld.
Op andere momenten blijken de mensen zeer creatief. Ze willen graag een gesprek aangaan, zeker als je ze met een glimlach hallo zegt. In een winkel haalt een oude vrouw plots een rekenmachine boven. Ze tovert er het cijfer 20 op en doet teken naar mij. Ik tik op mijn beurt 29, verwijzend naar m'n leeftijd. Ze kijkt me aan met ongeloof en zegt dat ik er veel jonger uit zie. Met een lach zeggen we tot ziens.

De zoektocht naar een huis verloopt verrassend positief. Het eerste huis dat ik te zien krijg, werd getipt door de project director, een vrouw van 51 met heel wat autoriteit. Het is eigendom van een koppel dat werkt op het domein van La Thanh Hotel. Het ligt in een grote Oost-Europees aandoende huizenblok nabij het hotel. In die buurt wonen vooral agenten en werknemers van La Thanh in de buurt. Ze zeggen dit en laten verstaan dat veiligheid belangrijk is. Kim Chi, de vertaalster van het project die onder andere vlot Frans en Engels spreekt, legt me uit dat ik vooral op het aantal kamers moet letten. Zij staat tijdens het bezoek in voor de vertaling. De eigenares spreekt naast Vietnamees enkel Russisch. Met haar kan ik moeilijk communiceren, haar man heeft gelukkig nog in Duitsland geleefd en spreekt dan ook een aardig woordje Duits. We bekijken eerst de verschillende verdiepingen. Op het gelijkvloers, hier de eerste verdieping genoemd, is er een grote lege ruimte die dienst doet als garage om je scooter te zetten en een toilet. De tweede verdieping bestaat uit een even grote living met ingebouwde keuken. Hier is er een kleine badkamer. De derde en vierde verdieping bevatten een grote en kleine slaapkamer, waarbij één van de kleine slaapkamers gebruikt wordt voor hun huiselijke religie. Ook hier zijn er badkamers. De vijfde verdieping tenslotte bestaat uit een balkon om te wassen en een balkon om te zitten of met planten bezig te zijn. Het is veel te groot voor mij alleen, en zou op zo'n 500€ komen per maand, volledig bemeubeld met tv's, stereoinstallaties en wasmachine erbij.
Het tweede huis is iets bescheidener en ligt op zo'n tweetal kilometer van het project. Het is eigendom van een werkneemster van de BTC. Voor ons eerste bezoek, nog in gezelschap van Marieke, haalt ze ons op per scooter. Ik had haar niet op de hoogte gesteld van de extra persoon maar met de glimlach regelt (en betaalt) ze een extra scooter. Voor het tweede bezoek vergeet ik haar te verwittigen van het vertrek van Marieke en staat ze aan ons hotel met de auto. Ze ziet de humor er wel van in.
Het huis bestaat uit een klein plaatsje voor het huis, een living, kleine keuken en toilet op de eerste verdieping (gelijkvloers dus), een gezellig bureautje in een tussenverdieping, twee slaapkamers met badkamer op de tweede verdieping en een ruime zithoek, fitnesskamer en waskamer op de derde verdieping. Hier vinden we ook een balkon van waar we met een brandladder naar het dak kunnen. In dit huis zijn airco, oven, tv's, stereo, DVD-speler, blender en zelfs bromfiets en fietsen inbegrepen in een bescheiden prijs van 400€. Marieke adviseert me om te onderhandelen over het meubilair en de schilderijen aan de muur, iets wat ik na haar vertrek meteen doe. De buurt valt best mee. Er is geen karaokebar die onze nachten zal verstoren, het ligt eventjes van de grote weg af.
De communicatie verloopt bijzonder goed. Marieke zal bevestigen dat ze een vlotte babbelaar is. Haar man blijkt vooral in Russisch geschoold te zijn en ze heeft een zus die Spaans spreekt. Vietnamezen lijken zich net als Vlamingen vlot aan te kunnen passen aan veranderende omstandigheden.
Bij m'n tweede bezoek krijg ik van de eigenares (en collega) bovendien een rijles cadeau met de scooter. Met een Honda Wave draai ik eerst wat rond op een speelplein waar ik leer schakelen tot in vierde versnelling. Enkele minuten later zit de eigenares achterop en manoeuvreren we door de straten richting La Thanh Hotel. Ze geeft me een heleboel tips. Zo is het not done om met je hoofd langs je schouder te kijken omdat andere bestuurders dan verwachten dat je gaat afslaan, spiegels gebruiken is de opdracht. Niet eenvoudig als je het hele gebeuren op straat wilt overschouwen. Op een druk kruispunt ben ik verbaasd van het gemak waarmee we van richting veranderen. Heelhuids komen we toe op het hotel en ik bedank haar voor de rijles. Volgende week spreken we af voor de tweede les.

Tam biêt!