Warme dagen in Hanoi
Door: Filip en Marieke
Blijf op de hoogte en volg Filip en Marieke
08 Juni 2007 | Vietnam, Hanoi
Het zijn warme dagen in Hanoi. Van die dagen waarop de wereld eigenlijk een beetje zou moeten stil vallen en we met z’n allen zouden moeten proberen om zo weinig mogelijk te bewegen. Niet in Vietnam. Stil vallen is hier simpel weg geen optie. Heel misschien dan heel even op het heetste moment van de dag, maar verder gaat alles hier ondanks het onmogelijke weer gewoon verder.
Omdat ik een beetje was uitgekeken op onze slaapkamer zocht ik deze middag verkoeling in de botanische tuin van Hanoi. Het is een mooi park met vooral bomen in de buurt van ons huis. Heel even was het er heerlijk rustig om te lezen. Maar dan was het heetste moment van de dag voorbij en moest er terug actie komen. Een groep vrouwen kwam met stevige pas de richting waar ik zat uit. De opgewekste van allemaal klom op een heuveltje ze zette een radio aan. Ze was gehuld in een short met daarover een veelkleurig badpak. Ik dacht dat Jane Fonda de laatste was die zoiets ongestraft kon dragen. De vrouw begon op de maat van de muziek turnoefeningen te doen. De groep vrouwen beneden telden luid mee en draaiden soepel met de heupen. De meeste hadden een pyjama aan en bewogen met hun armen en benen alsof hun leven ervan afhing. Het was op zijn minst een fascinerend schouwspel. Rond mij begon het leven in het park pas echt op gang te komen. Mensen liepen, naargelang de spieren die dienden getraind te worden, voorwaarts, achterwaarts of zijwaarts rondjes. Sommige koppeltje pakten te slim aan. Eentje liep voorwaarts en de andere achterwaarts. Zo konden ze blijven praten. Overal haalden mensen badmintonraketten boven en in de verte kregen kinderen les in één of andere gevechtssport. Jip, zelfs in hun vrije tijd zitten Vietnamezen nauwelijks stil. Het is een bizar, maar zonder twijfel dynamisch land. Ik vroeg me verbaasd af waar die mensen die tomeloze energie vandaan blijven halen. En het opmerkelijkst van alles: ze doen dit zonder een spatje te zweten. Hoe doen die mensen dit? Ik hoef nog maar te ademhalen om van boven tot onder bezweet te zijn.
Zo breng ik dus mijn dagen door terwijl Filip hard aan het werken is. Ik blijf binnen tot de hitte iets lijkt afgekoeld te zijn en hang wat rond in de stad. Ik kijk er eerlijk gezegd ook enorm naar uit om te kunnen beginnen werken.
’s Avonds gaan we altijd uit eten. Het klinkt nogal decadent, maar het is gewoon goedkoper dan zelf te koken. En bovendien hoeven we ons dan geen zorgen te maken over het afvalprobleem. Één keer in de week doet onze kuisvrouw het afval verdwijnen. Daar ben ik ontzettend blij om. Ik heb geen idee wat ik er mee moet aanvangen. Vermoedelijk zet onze kuisvrouw net als iedereen het afval gewoon op straat. Ik kan dat echter niet over mijn hart krijgen. Er wordt nochtans goed voor gezorgd. Elke avond komt er een afvalploeg om de straten op te kuisen. Wat er dan met het afval gebeurt is een groot raadsel. We moeten trouwens wat opletten met ons afval want we hebben al enkele onuitgenodigde huisdieren. Zo raken we niet van twee gigantische kakkerlakken af en woont er een gekko tussen ons brood en corn flakes.
Deze week zijn we ook al naar de Belgische en Italiaanse avond gegaan. Het klinkt heel erg Cub Med en het is bijzonder stereotiep. De Italiaanse avond werd opgevat als een groot dorpsfeest met veel eten en een lotterij (waarbij we trouwens de tweede prijs gewonnen hebben: een portret gemaakt door de Italiaanse ambassadeur). De Belgische avond was dan weer, je raadt het nooit, een bieravond. Maar het werkt. De expatwereld is klein en al snel ken je iedereen. Je maakt een nieuwe gemeenschap ver van huis. En dan doe je dingen die je thuis nooit doet maar hier wel van kan genieten. Zoals konijn met pruimen eten en Leffe drinken. We hangen aan de toog en lullen over de nakende verkiezingen. Alsof we met z’n allen niet 12 000 km van huis zijn, maar gewoon in ons stamcafé om de hoek van de straat. Ach, af en toe kan zoiets wel. Nu weten we een beetje hoe het voelt om migrant te zijn.
Omdat ik een beetje was uitgekeken op onze slaapkamer zocht ik deze middag verkoeling in de botanische tuin van Hanoi. Het is een mooi park met vooral bomen in de buurt van ons huis. Heel even was het er heerlijk rustig om te lezen. Maar dan was het heetste moment van de dag voorbij en moest er terug actie komen. Een groep vrouwen kwam met stevige pas de richting waar ik zat uit. De opgewekste van allemaal klom op een heuveltje ze zette een radio aan. Ze was gehuld in een short met daarover een veelkleurig badpak. Ik dacht dat Jane Fonda de laatste was die zoiets ongestraft kon dragen. De vrouw begon op de maat van de muziek turnoefeningen te doen. De groep vrouwen beneden telden luid mee en draaiden soepel met de heupen. De meeste hadden een pyjama aan en bewogen met hun armen en benen alsof hun leven ervan afhing. Het was op zijn minst een fascinerend schouwspel. Rond mij begon het leven in het park pas echt op gang te komen. Mensen liepen, naargelang de spieren die dienden getraind te worden, voorwaarts, achterwaarts of zijwaarts rondjes. Sommige koppeltje pakten te slim aan. Eentje liep voorwaarts en de andere achterwaarts. Zo konden ze blijven praten. Overal haalden mensen badmintonraketten boven en in de verte kregen kinderen les in één of andere gevechtssport. Jip, zelfs in hun vrije tijd zitten Vietnamezen nauwelijks stil. Het is een bizar, maar zonder twijfel dynamisch land. Ik vroeg me verbaasd af waar die mensen die tomeloze energie vandaan blijven halen. En het opmerkelijkst van alles: ze doen dit zonder een spatje te zweten. Hoe doen die mensen dit? Ik hoef nog maar te ademhalen om van boven tot onder bezweet te zijn.
Zo breng ik dus mijn dagen door terwijl Filip hard aan het werken is. Ik blijf binnen tot de hitte iets lijkt afgekoeld te zijn en hang wat rond in de stad. Ik kijk er eerlijk gezegd ook enorm naar uit om te kunnen beginnen werken.
’s Avonds gaan we altijd uit eten. Het klinkt nogal decadent, maar het is gewoon goedkoper dan zelf te koken. En bovendien hoeven we ons dan geen zorgen te maken over het afvalprobleem. Één keer in de week doet onze kuisvrouw het afval verdwijnen. Daar ben ik ontzettend blij om. Ik heb geen idee wat ik er mee moet aanvangen. Vermoedelijk zet onze kuisvrouw net als iedereen het afval gewoon op straat. Ik kan dat echter niet over mijn hart krijgen. Er wordt nochtans goed voor gezorgd. Elke avond komt er een afvalploeg om de straten op te kuisen. Wat er dan met het afval gebeurt is een groot raadsel. We moeten trouwens wat opletten met ons afval want we hebben al enkele onuitgenodigde huisdieren. Zo raken we niet van twee gigantische kakkerlakken af en woont er een gekko tussen ons brood en corn flakes.
Deze week zijn we ook al naar de Belgische en Italiaanse avond gegaan. Het klinkt heel erg Cub Med en het is bijzonder stereotiep. De Italiaanse avond werd opgevat als een groot dorpsfeest met veel eten en een lotterij (waarbij we trouwens de tweede prijs gewonnen hebben: een portret gemaakt door de Italiaanse ambassadeur). De Belgische avond was dan weer, je raadt het nooit, een bieravond. Maar het werkt. De expatwereld is klein en al snel ken je iedereen. Je maakt een nieuwe gemeenschap ver van huis. En dan doe je dingen die je thuis nooit doet maar hier wel van kan genieten. Zoals konijn met pruimen eten en Leffe drinken. We hangen aan de toog en lullen over de nakende verkiezingen. Alsof we met z’n allen niet 12 000 km van huis zijn, maar gewoon in ons stamcafé om de hoek van de straat. Ach, af en toe kan zoiets wel. Nu weten we een beetje hoe het voelt om migrant te zijn.
-
08 Juni 2007 - 13:11
Marina:
Nu vraag ik me af. Met al dat bewegen, zijn ze daar allemaal slank?
-
08 Juni 2007 - 15:38
Freek:
En zo integreren we ons in de Vietnamese maatschappij! ;-)
Wie weet is er een geheim anti-zweet product op de Vietnamese markt… -
11 Juni 2007 - 13:27
Sparen:
Of sparen ze dat zweet op tot 's avonds om het dan allemaal in één keer te lossen. Hopelijk ondergaat jullie huisgekko niet hetzelfde lot als diegene die eens op je muskietennet zat...?
Zijn de verkiezingsuitslagen ondertussen al 12000 km doorgedrongen? Daar ga je nog heel wat avondjes aan de toog mee kunnen vullen, jammer genoeg... -
11 Juni 2007 - 13:27
Sabine:
Hm, mijn naam is Sabine, maar Sparen klinkt ook wel grappig -
11 Juni 2007 - 22:16
Annietche:
Marieke, je schrijft echt wel boeiend! Maar nog veel toffer is dat je weldra terug bent: jiehaaaaaaaa!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
