Augustus in Vietnam

Xin Loi! Ik had al veel eerder de blog moeten aanvullen, maar het is er simpelweg nog niet van gekomen. Ondertussen is er al zo veel gebeurd dat ik nauwelijks weet waar ik moet starten. Een kort overzicht van de voorbije maand dan maar. Om het goed te maken krijgen jullie meteen 2 verhalen. Ik smijt er nog eentje uit Saigon bovenop.

Eind juli ben ik aangekomen in Vietnam. Door grensproblemen in Singapore is het niet gelukt om Filip onmiddellijk te zien. Ik werd aan de luchthaven opgewacht door het VSO ophaalteam. Deze keer was ik het niet, maar een andere vrijwilliger die zonder bagage aankwam. Het blijft altijd een gok.
Samen met twee andere VSO vrijwilligers werd ik meteen naar Ha Long gebracht voor de jaarlijkse VSO conferentie. Het voelde wat onwennig van de luchthaven geplukt te worden en meteen in de groep gesmeten te worden. Tegelijk was het ook een leuke kans om iedereen meteen te leren kennen. Er werken zo’n 30 VSO vrijwilligers in Vietnam. De meesten wonen in Hanoi of Saigon. Je creëert op zo’n momenten meteen een netwerk dat later heel erg handig blijkt te zijn.

Na een week Ha Long werden we overgebracht naar Hanoi voor een inburgeringcursus. Eindelijk zag ik Filip en kon ik terug intrekken in ons huis in Hanoi. Elke dag kregen we in de voormiddag taallessen en in de namiddag hadden we activiteiten of lezingen rond verschillende aspecten in Vietnam. Het onthouden van Vietnamese woorden blijkt goed te lukken. De grammatica is ook niet zo heel moeilijk. Er zijn bijvoorbeeld bijna geen vervoegingen van werkwoorden, meervouden of andere regels die een taal onnodig ingewikkeld maken. Het zijn echter die verdomde tonen. Ik krijg ze maar niet onder de knie. Ik kan ze vaak niet eens horen. De toonhoogte is in het Vietnamees niet bedoeld om bepaalde emoties weer te geven, zoals in Europese talen, maar geeft betekenis aan de woorden. Dat is bijzonder complex als je niet gewend bent om daar op te letten, of als je zoals ik een ramp bent op muzikaal vlak. Eenzelfde woord kan tot zes verschillende betekenissen hebben afhankelijk van de toonhoogte. Ik doe mijn best, maar slaag er voorlopig niet in om ze juist uit te spreken. Dat leidt vaak tot heel bizarre conversaties. Zo zeg ik tegen motortaxi’s en cyclo’s vaak: ik wel per koe, of, en daar ben ik pas achter gekomen, ik ga vreemd, in plaats van: ik ga wel te voet. Grote hilariteit op straat natuurlijk. Tot grote verwarring van de secretaresse op het VSO kantoor verkondig ik dat ik naar Australië ga in plaats van naar de les. Dagelijks geeft mijn toondoofheid aanleiding tot de meest vreemde misverstanden en grappige uitspraken.
De inburgeringcursus is inmiddels al een tijdje afgelopen, en ik ben dus verondersteld om volledig aangepast te zijn aan de Vietnamese cultuur. Ik heb in ieder geval nog een pak meer taallessen nodig. Ik wacht nog even tot ik verhuisd ben. Om het nog ingewikkelder te maken is er een vrij groot verschil tussen het dialect van het noorden en het zuiden. Ik heb natuurlijk het dialect van het noorden geleerd, terwijl ik in het zuiden ga werken.

Na de inburgeringcursus is het allemaal vrij snel gegaan. Ons huis zat meteen vol met bekenden uit België. We hebben er van geprofiteerd om zelf ook een stukje van Vietnam te leren kennen. Als je hier werkt komt het er vaak niet van om rond te reizen. Het is pas op zulke reisjes dat het weer opvalt hoe mooi Vietnam is.
Ik ben samen met Claude naar Saigon gereisd. Het is onvoorstelbaar hoe anders de stad aanvoelt dan Hanoi. Toen we midden in de nacht aankwamen bleken de cafés nog open te zijn. We liepen er heen alsof we voor het eerst een café zagen. In Hanoi sluit alles vaak al om 21u. We waren het niet meer gewoon op om op dat uur van de nacht nog zoveel sfeer was op straat. Helaas bleek het hotel wel een sluitingsuur te hebben. Ik zag het al voor me dat ik de hele avond aan de toog moest hangen, of erger nog, dat ik de nacht op straat moest doorbrengen. Gelukkig kregen we na wat gebel en geklop dat nachtwaker wakker.
Verder hebben we vooral toeristische dingen gedaan, musea bezoeken en uiteraard de tunnels. Wie Claude nog ziet, hij kan daar veel beter over vertellen. En vergeet hem niet te vragen naar het verhaal van de verloren souvenirs. (Claude: het was leuk om met jou op stap te gaan, hopelijk heb je ook iets gehad aan je Vietnam reis).
Na Saigon vlogen we naar Hué, waar we konden overnachten in een trainingshotel waar iemand van het VSO werkt. Overdreven luxe voor een paar luizige toeristen als ons. Maar voor wie ooit naar Hué reist: het hotel is heel zeker een aanrader. Alles van een luxe 5-sterren hotel tegen betaalbare prijzen aangezien het een opleidingscentrum is. In Hué kwamen we de ouders van Filip nog even tegen. Ik geloof dat ze op dit moment na een lange rondreis in Vietnam terug in Hanoi zijn om afscheid te nemen van Filip.

Terwijl ik dit allemaal opschrijf vergeet ik waarschijnlijk nog het meeste. Er was ook nog een weekend aan de zee en een weekend in de bergen. Kortom een maand van veel over en weer gereis. Toen ik eindelijk een beetje op rust kon komen in Hanoi bleek mijn vertrek datum naar Quy Nhon een paar dagen vervroegd. Ontzettend spannend natuurlijk om eindelijk te verhuizen naar de plek waar ik de komende 2 jaar zal wonen, en eindelijk echt te kunnen beginnen werken. Tegelijk was het afscheid van Filip ook erg moeilijk. Het wordt opeens zo concreet. Ik in Quy Nhon, hij bijna 2000 km verder in Hanoi, slechts een paar weekends om elkaar te zien. Het zal niet eenvoudig zijn, maar we slaan er ons wel door.
Meer nieuws over Quy Nhon volgt snel.